Είναι φορές που στη σάρκα
χώνεται βαθιά
το άγριο δόντι της μοναξιάς
κουλουριάζεται
στο πατάκι της πόρτας
φοβίζοντας τους επισκέπτες
και αλυχτάει τριγυρνώντας τα βράδια
σαν τα αδέσποτα σκυλιά.
Όλοι την ταΐζουν.
Μα εκείνο που τη θρέφει πιο πολύ
είναι το χέρι που δίστασε
το βλέμμα που δε χάιδεψε
η λέξη που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Αν θέλεις να την ξορκίσεις
γίνε φίλος της.
Κι αυτή αμέσως θ’ αλλάξει πρόσωπο
θα τρυφερέψει
θα μάθει να μην ουρλιάζει πια τις νύχτες
βοήθεια ζητώντας.
Θα γίνει το αδέσποτο σκυλί
που υιοθέτησες.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: ©Ελένη Ζούνη. Δείτε τα περιεχόμενα του ενδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
