ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ ΚΥΜΑΤΑ
Πέφτουν οι λέξεις
Μέσα στο στομάχι μου
Και διαλύονται
Σαν αναβράζον φορτίο
Της κατάρας
Που έχω από παλιά
Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα
Για να αλλάξω
Αυτό το αλλόκοτο χρώμα
Που τυφλώνει
Τα μάτια μου
Στο μεταξύ κύματα
Δεν σε βλέπω πια
Κι όμως
Κάποτε δημιουργήσαμε ζωή
Τίποτα δεν θυμάσαι;
Πώς να σου πω
Να μην ξεχνάς
Τόσο εύκολα τη ζωή;
❧
ΔΩΔΕΚΑ ΜΑΡΙΕΣ ΣΤΑ ΜΑΥΡΑ
Σήμερα
Με καταδιώκει η σιωπή
Του αγγίγματός σου
Μη με καλείς
Δεν θα έρθω
Θέλω να μείνω μόνος
Με το άγγιγμά σου
Στην ασφυξία των κραυγών σου
Μέχρι να γυρίσεις ανάποδα
Να υποπέσεις
Στην υπέρτατη αμαρτία
Και να πνιγείς
Απ’ το σάλιο μου
Μοναδική λεωφόρος
Της μοναξιάς μου
Εσύ
Νυχτερινοί οργασμοί
Στα κρυφά
Πώς γίνεται η απελπισία
Να είναι τόσο διάφανη;
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Σπύρος Βασιλείου (1956). Δείτε τα περιεχόμενα του ενδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
