Αγαπημένε μου πατέρα
ήμουν πάντα ο λεκές
στην αυτοβιογραφία σου.
Τσαλαπατημένη μαργαρίτα
στον ολάνθιστο κήπο σου.
Στίγμα μύγας
στον καθρέπτη σου.
Στο μικρό κουκλόσπιτο
δίπλα στο τζάκι
η μαριονέτα σου.
Ένα βήμα μπρος
δύο πίσω
ήταν τα μόνα
που μου δίδαξες.
Είχα φτερά
που αργά-αργά
τα καψάλισες.
Σήμερα
με τούτο το γράμμα
για πρώτη φορά
κόβω τα σχοινιά
μα ο κορμός
ανήμπορος
πλέον να δραπετεύσει.
Εγκλωβισμένη
στο κουκούλι
μέχρι τέλους.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: ©Jamie Wyeth. Δείτε τα περιεχόμενα του ενδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
