Είσαι νεκρή εδώ και καιρό.
Το καταλαβαίνω, όπως σε κοιτώ να περιδιαβαίνεις το σύμπαν.
Το καταλαβαίνω, επειδή με τυφλώνει το φως σου.
Επιμένεις να περνάς κάθε βράδυ από τον ουρανό μου.
Να νομίζω ότι μπορώ να σε συναντήσω.
Κάποιος σε έκαψε την εποχή των μαγισσών.
Σε μιαν αρχαία πόλη.
Σε ένα χωριό της Αφρικής, θυσία στους δαίμονες και τους θεούς αυτού του κόσμου.
Κάποιος σου πήρε του ανθρώπου το προνόμιο.
Σε απάτητο χιόνι σε θάψανε.
Σε γκρεμούς σε ρίχνανε διαρκώς, ώσπου να φτιάξουν γέφυρα πάνω για πατήσουν.
Είσαι νεκρή εδώ και καιρό.
Σε σκότωσαν φορές πολλές με τρόπους αξιοθαύμαστους, βραβεία για να πάρουν.
Να τα κρεμάσουν στον λαιμό τους, μήπως και βυθιστούν από το βάρος.
Το καταλαβαίνω γιατί κάθε αυγή αντανακλάς ένα πόνο τόσο προαιώνιο όσο οι πυραμίδες.
Όσο οι χρησμοί κι οι θάλασσες που οι πειρατές χαλάσαν.
Φέγγεις πάνω σε ματωμένες μπουγάδες και σε χρυσά δόντια αλκοολικά
Πάνω στον δάσκαλο και στον παπά μήπως και βρουν τον δρόμο.
Συντροφεύεις κοπέλες που βαδίζουν σε ομιχλώδη μονοπάτια.
Συζύγους που τον ζυγό δεν τον μοιράζονται μα μόνες τον σηκώνουν.
Που κάθε νύχτα σιδερώνουν την καρδιά τους μη και ξεφύγει καμιά πιέτα.
Και άτακτα φανεί μέσα από τα καλοσιδερωμένα σπίτια της επαρχίας.
Είσαι νεκρή εδώ και καιρό.
Στα σκότη του χρόνου σε φυλάκισαν κι εσύ έγινες άστρο.
Ξέρουν πως είσαι έξω από κάθε παράθυρο κι ας κοιμούνται κάποιοι νωρίς.
Και ας κλείνουν τα παραθυρόφυλλα στην πιο βαριά ευθύνη.
Άστρο που έχει πεθάνει χρόνια πριν και -αλίμονο- δεν ξέρω πώς να σε ξανακάνω γυναίκα.
Πώς να σε σώσω από την ιστορία.
Σε έχουν σκοτώσει τόσες φορές.
Με έχουν σκοτώσει τόσες φορές.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Emma Amos. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
