i.
Αχ, τα μαλλιά της. Υπήρχαν μεσημέρια που έσκαγαν στο ταβάνι του δωματίου σκεπάζοντας μηρούς, φιλιά, του έρωτα όλες τις σχισμές. Στα σκοτεινά δεν τα έλουσε, στα άφεγγα δεν τα χτένισε, και όμως! Όσοι πλάγιασαν μαζί τους νύχτες, έλαβαν ισχυρές δόσεις αιωνιότητας, βγαίνοντας από ρούχα, από οστά, από καράβια της γραμμής, αλλάζοντας δέρμα και χυμούς έως αχίλλειες πτέρνες. Α, τα μαλλιά της πόσες γλώσσες μητρικές είχανε αφανίσει.
ii.
Η ίδια ισχυρίζεται πως πέταξε απ’ το παράθυρο κουδουνίζοντας όλα τα ψιλικά του κυρ Θόδωρου στη διπλανή γωνία. Δεν ήταν πια του Άδη η Λυγερή. Κρέμονταν απ’ τα φουστάνια της λάμπες, λαμπιόνια, καραμέλες πολύχρωμες, μολύβια και ζαχαρωτά, κρέμονταν από μέσα τριζόνια και μια πανσέληνος ολόκληρη.
iii.
Γεμίζω το δωμάτιο με ηλιοτρόπια, σε πασπαλίζω με άχνη, αυτό το ποίημα δεν πιστεύει στα θαύματα αλλά εγώ πιστεύω, και τα μαλλιά μου πιστεύουν, σε λίγο θα σε καλούνε φωναχτά, με τ’ όνομά σου, και θα ʼμαστε ξάγρυπνοι, με τ’ όνομά τους, μέσα στην τρέλα του μεσημεριού εγώ διαβάζω Κακναβάτο, δεν είμαι πια η Λυγερή, είμαι αυτός, ο γήινος εαυτός, ο μέγας, και να μ’ ανάβεις και να βουίζουν στη ζώνη σου ποτάμια, είμαι κισσός, η μαύρη πεταλούδα του Πόρου είμαι, στα δέκα δάχτυλα των ποδιών σου, γαργαλιστή, σαν φτερό, η αγία μαύρη πεταλούδα, σκοτάδι που τρίζει στην κρύα βρύση
κι ας μας κοιμίζει κάθε βράδυ ένα γυμνό κεφάλι.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: ©Takahiro Hara. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
