ΠΙΣΣΕΛΑΙΟ
Μετάφραση: Κ. Χ. Λουκόπουλος
Οι πίσω κήποι· τα ατέλειωτα καλοκαίρια
της δεκαετίας του εβδομήντα όταν το φως έμοιαζε να συντηρείται
ως τα μεσάνυχτα και το γρασίδι καιγόταν εντελώς
μέχρι που απέμεναν μερικές ωχρές ρίζες μες στη σκόνη.
Πάντα κάποιος βερνίκωνε
πασαλείβοντας το υγρό, στο χρώμα της Coca-Cola,
πάνω σ’ έναν φράχτη ή σ’ ένα υπόστεγο,
η πισσώδης πετρελαϊκή ταγκίλα
αιωρείτο στον ζεστό αέρα.
Αν πλησίαζες αρκετά κι έπαιρνες μια βαθιά τζούρα
το κεφάλι σου στριφογύριζε
κι ο κόσμος έμοιαζε να απογειώνεται για λίγα δευτερόλεπτα
προτού ο κήπος ξαναβρεί τον βηματισμό του.
Ένα καλοκαίρι, δώδεκα χρονών, βερνίκωνα έναν φράχτη
το βερνίκι έτρεχε στα χέρια μου,
μουσκεύοντας τα υπερμεγέθη γάντια
που μου είχαν δώσει για τη δουλειά.
Αυτή είναι αντρική δουλειά, θυμάμαι ότι σκεφτόμουν,
το γλιστερό πινέλο στο χέρι μου
τα ρουθούνια μου να καίγονται,
και τα δύο κορίτσια στον διπλανό κήπο
–αυτά που μόλις ένα χρόνο πριν
είχαν κορμιά αγορίστικα–
κρυφοκοιτάζοντας πάνω από το δικό τους καφετί φράχτη
«σεξομανής», όλο φώναζαν
έπειτα λούφαζαν και παρ’ όλο που οι λέξεις τους
ήταν ενήλικες και ανοίκειες,
ήξερα ότι είχαν να κάνουν
με εκείνη την αβαρή αίσθηση που ένιωθα στο καβάλο μου
καθώς φανταζόμουν τα μικρά τους στήθη
ενώ πίεζαν πάνω στο τραχύ, τριχωτό ξύλο,
ό,τι κι αν ήταν ανάμεσα στα πόδια τους,
γλιστερό και υγρό μέσα στη ζέστη.
❧
CREOSOTE
Back gardens; the endless summers
of the seventies when it seemed to be light
until midnight and the lawn burned down
to a few pale roots in the dust.
Someone was always creosoting
slapping the Coca-Cola coloured liquid
onto a fence or a shed,
the tarry petroleum tang
hanging in the hot air.
If you got close enough and breathed hard
your head would spin
and the world tip for a few seconds
before the garden found its feet again.
One summer, twelve, I was covering a fence
the stuff running down my arms,
soaking into the too-big gloves
I’d been given for the job.
This is what men do, I remember thinking,
the slippy brush in my hand,
my nostrils burning,
and the two girls in the next garden,
-the ones who only a year before
had boy’s bodies-
peeping over their own gravy-brown fence
‘sex maniac,’ they kept shouting,
then ducked down and though the words
were adult and unfamiliar,
I knew they had something to do
with the weightless feeling in my groin
as I imagined their small breasts
pressed against the rough, hairy wood,
whatever it was between their legs
slippery and wet in the heat.
⸙⸙⸙
Σημείωση: Το κρεόζωτο, ή αλλιώς πισσέλαιο, είναι προϊόν είτε πυρόλυσης είτε κλασματικής απόσταξης και έχει σκούρο μαύρο χρώμα και πολύ δυσάρεστη οσμή. Έχει μεγάλο ιξώδες και παράγεται είτε από την πίσσα (λιθανθρακόπισσα), που προέρχεται από ξηρή απόσταξη των λιθανθράκων, είτε από το πετρέλαιο (που είναι και το πιο σύνηθες.) Χρησιμοποιόταν εκτεταμένα ως συντηρητικό βερνίκι καθώς και ως μυκητοκτόνο, από το 1838, κυρίως για τον εμποτισμό ξυλείας που προοριζόταν για γέφυρες, για στύλους ηλεκτρισμού και για σιδηροδρομικές ράγες. Τα τελευταία χρόνια έχει απαγορευτεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης (και στο Ενωμένο Βασίλειο από το 2003) για περιβαλλοντικούς λόγους. Είναι, αναμφίβολα, καρκινογόνος ουσία.
❧
Ο Χιού Ντάνκερλι (Hugh Dunkerley) είναι καθηγητής Λογοτεχνίας και Περιβάλλοντος στο πανεπιστήμιο του Chichester, και επικεφαλής τού μεταπτυχιακού Δημιουργικής Γραφής του ίδιου πανεπιστημίου. Τα ενδιαφέροντά του περιλαμβάνουν τη σύγχρονη ποίηση, την οικοκριτική και τη διδασκαλία της Δημιουργικής Γραφής. Η οικοκριτική είναι ένας κλάδος που μελετά τις αναπαραστάσεις της φύσης στη λογοτεχνία και βασίζεται στην υπόθεση ότι ζούμε και γράφουμε σε έναν κόσμο που δεν περιέχει μόνο τον άνθρωπο αλλά και το περιβάλλον του. Το ποίημα «Creosote», είναι χαρακτηριστικό της ποιητικής του Ντάνκερλι, καθώς ακολουθεί τις οικολογικές ανησυχίες του ποιητή με τρόπο φυσικό, διατηρεί μια λεπταίσθητη ισορροπία ανάμεσα στον ζωώδη εφηβικό πόθο και τον θαυμασμό για το γυναικείο σώμα, και είναι δωρικά περιγραφικό, ώστε να μεταφέρει με απόλυτο τρόπο την εικόνα μιας εποχής αλλά και τη νοσταλγία της. Η συλλογή Kin, στην οποία περιέχεται το ποίημα, και η οποία είναι αφιερωμένη στον γιό του, είναι ένας χάρτης κατανόησης του μυστήριου της ζωής και της γραμμής της συγγένειας, που ξεκινάει από τον θαυμασμό για το σχηματισμό του πρώτου κυττάρου και καταλήγει στο δέος του ποιητή απέναντι στο θάνατο, στην απώλεια, στο κενό. Η μεταφυσική του, που ζυμώνεται με τον θαυμασμό του προς τους μηχανισμούς που εξηγούνται από την επιστήμη της βιολογίας, σκιαγραφεί ένα τοπίο που περιέχει τον άνθρωπο ως τμήμα κι όχι ως κυρίαρχο ενός οικοσυστήματος που πάλλεται με ένταση και απαιτεί το σεβασμό από τους κοινωνούς του. Ταυτόχρονα εξερευνά την πατρότητα, την ενηλικίωση, τους δεσμούς συγγένειας, τον έρωτα Η ποίησή του καθαρή και νευρώδης, χτίζει πολλές φορές ανατροπές, οι οποίες σε συνδυασμό με την περιγραφικότητα της ποιητικής του γλώσσας κάνουν εντονότερη την αναγνωστική απόλαυση. Η συλλογή Kin (Cinnamon press, 2019), η δεύτερη ποιητική του συλλογή, εκδόθηκε έπειτα από τη συλλογή Hare, Cinnamon Press, 2010, UK.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία εξωφύλλου: ©Anna Molnár. Δείτε τα περιεχόμενα του ένατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
