ΚΑΛΠΗ
Ι.
Πόσες ακόμα Κυριακές
τετράγωνο κουτί της αγωνίας μου –
απ’ την αυγή ανοιχτό ώσπου να σουρουπώσει
και πόσοι τούτη τη φορά
στα δυο
στα τέσσερα θα διπλωθούν
για να περάσουν τη σχισμή με σάρκα δαγκωμένη
άκυρα χρόνια
ποσοστά σαν πούπουλα λευκά
κι η αποχή πίσσα πικρή στο στόμα
δεν ήρθατε
άδειο κατάμονο κουτί
τύμπανο υποχώρησης –
κομμένα δάχτυλα αντηχούν
τον καλπασμό
ακόμα μιας χαμένης τετραετίας.
ΙΙ.
Άνεμος σπάει τα κυπαρίσσια
Σκυλί αλυχτάει με παράπονο
Μια μουσική φτάνει από μακριά
Δίπλα σκουπίζουνε τα μάρμαρα –
σκουπίσατε, για σας η Βασιλεία των Ουρανών
βήματα πλησιάζουν
πάλι ο θρήνος και τα λόγια του παπά
κι όσο βαριέμαι τις κουβέντες της υποδοχής
τον ρόλο του Παλιού
τα «Νέος, ετοιμάσου να λιώσεις»
κι ύστερα να μην πείθονται με τίποτα
και να σου παίρνει μια αιωνιότητα για να το αντιληφθούν
ότι κι εδώ τα ίδια, κόσμος, φωνές, διαβολεμένη φασαρία
κι εδώ υπομονή
κι οι αλλαγές κάθε τετραετία
κι όλα να καταλήγουν στο κουτί.
Πάμε ξανά:
Ο άνεμος
Ένα σκυλί
Η μουσική από μακριά.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Oliver Takáč. Δείτε τα περιεχόμενα του ένατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
