Αν έχασε ο Ουγκώ την αγαπημένη
κι αν ο Μπωντλαίρ την Ντυβάλ με στίχους θρηνεί,
η εύνοια της Μούσας τους είναι δοσμένη
κι η λησμονιά να τους σκιάσει δεν μπορεί.
Κι αν εγκατέλειψε η αγάπη το σώμα,
κι αν στη λευκή κλίνη της φαντασίας μένει,
η αθανασία στο τέλος περιμένει
και στης δόξης θα κείτονται το δώμα.
Η ρίμα τους η λαμπρή τον πόνο κοσμεί
κι ας γράφουν με αίμα για του βέλους την πληγή.
Κι αν το πλήθος με μύδρους τους κηδέψει,
θα ´ναι στο τέλος που η μοίρα θα τους γνέψει.
Κανείς όμως δεν ανιστορεί τους στιχουργούς
που υμνωδοί γινήκαν του δόλου της ζωής.
Στην εκατόμβη του πάθους τους συναντάς ωχρούς
και το γέλιο τους να σου χαρίζουν δε θα δεις.
Τα χέρια της απάτης τους κοιμίζουν
κι η καταφρόνια του χρόνου προειδοποιεί
πως μάταια στη δάφνη του κλέους ελπίζουν
εκείνοι που ψάχνουν του ταλέντου το κλειδί.
Το σάβανο της λήθης θα τους σβήσει
κι αν έστω ένας στίχους τους εκτιμήσει,
θα ‘ναι για το θάρρος να ελπίζουν πάντα
πως ο οβολός της τέχνης κρύβει το θαύμα.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: David Shterenberg. Δείτε τα περιεχόμενα του έβδομου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
