Η αθωότητα συγγνώμες δεν χρωστάει
Τρύπες σκαλίσαμε στην αθωότητα
Και ψεύτες αγάλματα χτίσαμε για να την προστατεύουν
Πλασμένα από την άμμο της
Χορό αυτά αρχίνισαν στο σκοτάδι
Ξέφρενο και ξιπασμένο
Χορό στροβιλιστό
Χορό ανάρμοστο για τα σκληρά τους σώματα
Χορό που έκανε τις μπούκλες τους να ανεμίζουν
Και μυρωδιά και ιδρώτα χρειάστηκε να χύσουν
Eκεί
Ανάμεσά τους
Κάπου χόρευε εκείνη
Για την αθωότητα μιλάω
Μα το κοινό την αγνοούσε
Γιατί τα φώτα τράβαγαν εκείνα
Και ο παράξενος χορός τους
Όμως έτσι ήθελε και εκείνη
Κρυφά να κρύβεται, κρυμμένη στ’ άθλια πόδια τους
Να παραπατάει γελώντας και πατώντας τα ήδη πατημένα
Μακριά κι ανάμεσα από πετρωμένα πεπρωμένα, ευθύνες και συγγνώμες
Γραμμή στο βράχο
Κοίτα στο βράχο τη ρωγμή
Μα μην τη βλέπεις σαν πληγή
Πες πως είν’ μονάχα μια γραμμή
Που ένα παιδί ζωγράφισε σαν πέρασε από κει
Ίσως έτσι να μην πονέσει βαθιά
Και μια βροχή να ‘ρθει να τη σβήσει
Ο βράχος να νιώσει πιο βράχος
Και η λύπη σου να ξεχαστεί
Σε κάποιον βράχο που ίσαμε αύριο θα θρηνεί.
Ευχές ενός ζωντανού νεκρού
Υπάρχει ένα τραγούδι που θα τραγουδήσεις λίγο πριν πεθάνεις
Υπάρχουν δυο μάτια που θα δεις πριν κλείσουν για πάντα τα δικά σου
Υπάρχει μια γεύση που θα γεύεσαι σαν θά ‘σαι κάτω από το χώμα
Υπάρχει μια ζεστή αγκαλιά που μια μέρα θα αρπάξεις για τελευταία φορά
Υπάρχουν δύο χείλη που μια μέρα θα φιλήσεις για τελευταία φορά
Υπάρχει ένα βλέμμα που θα θες να βλέπεις ακόμα κι όταν δε θα ανασαίνεις πια
Υπάρχει ένας ορίζοντας με έναν αέρα που δεν πρέπει να χάσεις πριν σταματήσεις να αναπνέεις
Υπάρχουν σκέψεις που δε θα προλάβεις ποτέ να κάνεις
Υπάρχει μια ησυχία που δε θα βρεις σαν είσαι πια νεκρός
Υπάρχει ένα δάκρυ που θα θέλεις να σκουπίσεις μα δεν θα μπορέσεις
Υπάρχει ένα χαρτί που ποτέ σου δε θα ζωγραφίσεις
Υπάρχει μια χορδή που ποτέ σου δεν θα ταλαντεύσεις
Υπάρχει ένα κύμα που δε θα κολυμπήσεις
Και υπάρχει μια χαρά που πάντα ήθελες να νιώσεις
Που πάντα ένιωθες
Kαι δεν το εκτιμούσες
Δείπνο δακρύων
Μαζευτήκαν σε τραπέζι όλα σου τα δάκρυα
Και ζητήσαν μάγουλα για να κυλήσουν
Αυτή δεν είναι η δικιά σου θέση είπε το δάκρυ της θλίψης
Αυτή δεν είναι ούτε η δική σου είπε το δάκρυ της χαράς
Και στο τέλος όλα μαζί ορμήξανε να λούσουν τα μάτια σου
Και εσύ το μόνο που δεν έμαθες ποτέ
Είναι ο λόγος που απόψε κλαις
Η τέχνη των πολλών δεν είναι τέχνη
Η τέχνη των πολλών δεν είναι τέχνη
Η τέχνη δεν είναι τέχνη
Η τέχνη είναι αγάπη
Η τέχνη είναι μοιρασιά
Η τέχνη είναι εσύ
Και τέχνη είμαι εγώ που σου δίνω
Και εσύ που χαμογελάς διαβάζοντάς με
Η τέχνη είναι οι άνθρωποι που σε αγαπούν
Η τέχνη δεν είναι αλλιώς
Η τέχνη των πολλών δεν είναι τέχνη
Είναι αυταπάτη
Είναι ακαδημία των τρελών
Είναι ακαδημία του καλύτερου
Τέχνη είναι να λες όταν δεν θα ξεστόμιζε κάνεις το σ’ αγαπώ
Και το “για σένα τό’ κανα”
Για να σε δω να με διαβάζεις
Για να μιλάμε τη γλώσσα των λίγων
Τη γλώσσα ενός αδιόρατου χειροπιαστού συναισθήματος
