Απόψε θα ’σαι μαζί μου στον Παράδεισο δεν είναι
«τα λέμε αργότερα αδερφέ»
κι Ανάσταση δεν είναι
«μα πόσο καλά τα είχαν όλα υπολογίσει
και τελικά τη βγάλαν καθαρή».
❧
Ανάσταση —
κάτι σε γοητεύει,
κάτι σου γαργαλάει το λαιμό.
Το μέλλον διαγράφεται λαμπρό
και λίγο μελαγχολικό.
Θέλω να πω: Μέσα στο φως
και τις χαρές
και τα καλώς βρεθήκαμε,
ανεπαισθήτως στον αέρα
μούχλα, κερί, ιδρώτας παλαιωμένος.
Και τί θα πει «αναστήθηκα»;
Θέλω να πω: Εγώ δεν θα ’μαι ακριβώς «εγώ»
κι εσύ
δε θα ’σαι ακριβώς «εσύ»
κι ας διατηρούμε κάτι
απ’ τον παλιό εαυτό μας.
Ανάσταση —
κάτι σε πεισμώνει,
κάτι σε αγχώνει.
Αυτό που είναι, είναι
κι αυτό που πάει, πάει.
Και πίσω δεν γυρνάει.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του έκτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
