Υπάρχει μια τρύπα στον τοίχο.
Πάντα υπήρχε.
Η μητέρα προσπάθούσε να την μπουκώσει με χαρτί,
σκισμένες σελίδες
από τα άρλεκιν που έκρυβε κάτω από
το μαξιλάρι.
Η υγρασία ξέρναγε το χαρτι
κάθε που ψυχραινε ο καιρός.
Ο πατέρας κρεμούσε πίνακες ακριβούς
να την καλύψει.
Οι πίνακες τα βράδια εγερναν,
οι καμβάδες πλημμύριζαν από τις
θάλασσες που δεν ταξίδεψε,
ο πατέρας,
τα πρωινά ίσιωνε τις κορνίζες.
Το ξύλο φούσκωσε από την αλμύρα,
ξέβραστηκε στο πάτωμα.
Ίσως η τρύπα τελικά να ήταν το φινιστρίνι
που η ζωή του όφειλε,
έλεγε και άναβε την πίπα του.
Επισκεπτες και περαστικοί
δεν ρωτούσαν.
Τι είδους παραξενιά και αυτή
να μεγαλώνεις μια τρύπα
μέσα στο σπίτι σου,
σκεφτόντουσαν.
Στα κρυφά έχωναν το δάχτυλο
και προσπαθούσαν να δουν μέσα από αυτήν.
Σκοτάδι.
Αλλούτερο μονοκλ.
Βλέπουν άραγε την ψυχη τους,
απο την άλλη πλευρά του τοίχου,
ψιθύριζε στο αυτί μου η αδερφη.
Απο μακριά έμοιαζε με τρύπα
από σφαίρα στο κεφάλι.
Από κοντά με λαγούμι.
Είναι θέμα οπτικής
ελεγα
είναι θέμα οπτικής
έλεγαν
και κάθε που το λέγαμε
σαν πιόνια αλλάζαμε θέση.
Βασίλισσα ακλόνητη
η τρύπα όλο και μεγάλωνε
καταπίνοντας την εντροπία μας.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Lucio Fontana. Δείτε τα περιεχόμενα του τέταρτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
