της μητέρας μου
Ι.
Ταΐζει το καναρίνι
στο κλουβί
Καθαρίζει τη γαρδένια απ’ τα σάπια φύλλα
Η πόρπη στη μέση της
μυτερό καρφί
Η μνήμη χρυσόψαρο
Άλογα άσπρα
με χαίτη πυκνή
καλπάζουν ανάλαφρα
σ’ ανοιξιάτικη αύρα
Στον φιδωτό δρόμο κανείς
Ένα μαυροπούλι ράβει τη θλίψη
με άχρωμη κλωστή
Η μητέρα
καθρεφτίζεται
Δεμένη σε αγχόνη
❧
ΙΙ.
Κάθε αυγή βάφει το πρόσωπό της
Τα χείλη κεράσι
η κόμη θύσανοι
Γράφει γράμματα ερωτικά
η μητέρα
Στο μπούστο μια σταγόνα κόκκινο κρασί
Αιώρηση πουλιού
η μέρα της
Τώρα στα όνειρά της κατοικούν
αρκούδες
Σε πυκνό δάσος
από λαγούμια χάνονται
οι πεταλούδες
Κύματα από δάκρυα
στην ουρά του φουστανιού της
❧
ΙΙΙ.
Το λεπτό νήμα της ζωής κόβεται αργά
με μισοφέγγαρα ψαλίδια
έντομα αφήνουν
στίγματα μαύρα στο γυαλί
Σπασμένες χορδές κιθάρας
οι μέρες
Αντικατοπτρισμοί από ξεθωριασμένα μαργαριτάρια
μόνιμη βροχή για τα όνειρα ψάρια
❧
IV.
Έψαχνε συνταγές παλιών φαρμάκων
Έναν λωτό
να καταπιεί τη θλίψη
Βρήκε
μια κλαίουσα ιτιά
να θυμιατίζει το βραδινό της φόρεμα
Στον καθρέφτη
❧
V.
Οι ανοιξιάτικες μέρες χάθηκαν
ανάμεσα σε τούφες καπνού
Το άρωμά τους σβήνουν
κίτρινα δάκρυα
Υδάτινο το ρολόι
με ήχο
καμπάνας.
Σημαίνει την ανθρώπινη μοίρα
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Antonio López García. Δείτε τα περιεχόμενα του τέταρτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
