ΤΟ ΧΑΟΣ
Οι πέτρες περιμένουν κάποτε να μάθουμε
τη γλώσσα τους για να μας διηγηθούν της λιθόσφαιρας τα μυστικά.
Όλοι οι άνεμοι λογοδοτούν στου Αίολου την παρακαταθήκη
καθώς τα βουνά επιμένουν να σφετερίζονται το γαλάζιο απ’ τα σύννεφα.
Τα ποτάμια, οι πηγές, οι καταρράκτες,
αδιάβλητοι μάρτυρες της ροής
και της διάβρωσης χαϊδεμένα τέκνα.
Κι εμείς φτάνουμε στον πλανήτη μας αδαείς και απροετοίμαστοι
για την περιδίνηση που μας περιμένει.
Διαρκώς αναζητάμε μια στιγμή να μείνει στην κλεψύδρα
σαν κόκκος άμμου ή έστω σαν ερείπιο γυαλιού.
Έπειτα πρέπει να διασχίσουμε την έρημο
που αγκομαχά στο μεσοδιάστημα όλων των φιλιών
γεμίζοντας ορμητικά τους πνεύμονες, το στόμα, το λαρύγγι.
Κι όσο περισσότερο πασχίζουμε για την αρμονία
όλο και πιο βαθιά γαντζωνόμαστε στο χάος.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του τέταρτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
