Το δέος όταν εμφανίζεται
σπάει τη γλώσσα
ακυρώνει το σώμα
παραμορφώνει την ποίηση και την τέχνη
επισκιάζει
χωρίς να έχει την παραμικρή
σκιά
παρά μόνο σώμα και ύλη
Με κάνει άρρωστο και αδύναμο
συγκεχυμένο μέσα στο περιεχόμενο μου
και θολό μέσα στην όψη μου
ανήμπορο να πράξω όχι απλώς τα δέοντα
αλλά μεταβαίνω διαρκώς
στην ανυπαρξία
είναι μια κατάσταση
όπου μόλις βρεθείς
βρίσκεις τη ρίζα του βάθους
αν και το βάθος δεν έχει ρίζα
αλλά ριζώνει μέσα σου
σαν φίδι
μοιάζει με χάος
γι’ αυτό
καλό είναι
να αποφεύγεται
από όσους
φοβόμαστε
και τη σκιά μας
ή πιστεύουμε
τόσο πολύ
σε εμάς τους ίδιους
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Jan Lucas. Δείτε τα περιεχόμενα του τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
