Είμαι ο σπόρος της μηλιάς
Σε άγονη χώρα με φύτεψε ο Θεός
Με τον καιρό ωριμάζω
Γίνομαι ζουμερός καρπός
Στα πόδια μου κοιμάται ο Όφις
Σμίγω μαζί του κάθε βράδυ
Έτσι γεννάω τον Αδάμ
Τον τρέφω με τους χυμούς μου και είναι αρκετό
Ώσπου την έκτη μέρα άνδρας γίνεται
Τυλίγει το φίδι στον λαιμό σαν φυλαχτό και εγκαταλείπει την Εδέμ.
Μένω μόνη και κάθε μέρα αιμορραγώ
Στέλνει ο Θεός τον κεραυνό και με σκοτώνει
Στάχτη στο χώμα πια
Διαχέομαι στο έδαφος και ξαναζώ
Με το νερό της γης φτάνω στο σπίτι του Αδάμ
Στην πόρτα του συναντώ τον όφι οικουρό
Σπόρος τραχύς όμως εγώ
Βλασταίνω στην αυλή του
Στον ύπνο του πνίγω το φίδι
Και τον αποπλανώ
Από την ένωση γεννιέται η νέα Εύα
Που έχει μέσα της τον παράδεισο και τον χθόνιο καρπό.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Hans Baldung Grien (1531). Δείτε τα περιεχόμενα του τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
