Ανοικοδόμηση
Απ’ το μπαλκόνι μας
Βλέπαμε τη θάλασσα
Τα απέναντι βουνά
Που απλώνονταν κατά μήκος
Μέσα από τις στοιχισμένες
Και ολάνθιστες γλάστρες
Θαυμάζαμε τα λουλούδια
Και από πίσω τα περιβόλια
Ο ουρανός ήταν πιο κοντά
Σαν μια κουκκίδα το σπίτι μας
Βαμμένο σε αποχρώσεις γήινες
Ξεχώριζε στο φόντο του γαλάζιου
Όλα ήταν κοντά
Τα πουλιά που πετούσαν
Τα σύννεφα που άγγιζαν τη σκεπή
Ο ορίζοντας μας διαπερνούσε
Ήρθε ο Αύγουστος και δεν φαίνεται τίποτα
Κανένα χρώμα δεν άντεξε
Στης φλόγας το πέρασμα
Κανένα δέντρο δεν στάθηκε κραταιό
Από το μπαλκόνι το ίδιο
Που τώρα καμένο ισορροπεί
Όλα βάφτηκαν μαύρα
Και εμπρός ένα θολό τοπίο
Απομακρύνθηκε ο ουρανός
Και η θάλασσα χάθηκε
Έπαψαν να πετούν τα πουλιά
Και τα φυτά δεν ανθίζουν για φέτος
Στα ερείπια του σπιτιού
Γράφονται οι αναμνήσεις πια
Σαν μια επιγραφή σε τύμβο
Αναφέρονται τα έτη της υπάρξεώς του
Πια δεν γυρίζει ο χρόνος
Τίποτα δεν επιστρέφει στη αρχική μορφή
Παρά αλλάζει η όψη και μετατρέπεται
Σε έναν λόφο κάρβουνα και αποκαΐδια
Επάνω τοποθετείται το πωλητήριο
Σε τιμή ευκαιρίας τα χρόνια μας
Μαζί τους δίνονται και οι αναμνήσεις
Κι ότι απέμεινε να αντέξει στο χρόνο
❧
Θύμηση
Πικρός
Πικρός ο χωρισμός
Και η επιστροφή
Απ’ τις πατρίδες
Και τις γειτονιές
Που κάποτε στέγαζαν
Τις ζωές μας
Πικρή
Πικρή για ακόμη
Μια φορά η διαδρομή
Αβυσσαλέα η θλίψη
Ένας δρόμος γεμάτος
Πόνο και δάκρυ
Ήρθε ήρθε
Ήρθε
Ήρθε και έφυγε
Τρέχουν οι ημέρες
Ο χρόνος απών
Ούτε το δάκρυ να μαζέψει
Ούτε φιλί ούτε αντίο
Δεν πρόφτασε να πει
❧
Σ’ άγνωστο τόπο
Χαμένοι σε δρόμους άγνωστους
Στα στενά της πόλης
Σε ερημικές οδούς
Που κελαηδούν τα χελιδόνια
Και εκεί που ανθίζουν νεραντζιές
Χαμένοι σε δρόμους άγνωστους
Μιας επαρχίας που δεν ζήσαμε αρκετά
Σε μονοπάτια απάτητα
Όπου τα χιόνια λιώνουν
Κι όπου τα πρώτα αγριολούλουδα φυτρώνουν
Χαμένοι σε δρόμους άγνωστους
Σε αδιέξοδα της ζωής
Χωρίς συνοδοιπόρο
Εκεί που οι άλλοι συμπορεύονται -μαζί-
Σε τρένα ασφυκτικά γεμάτα
Χαμένοι σε δρόμους άγνωστους
Χωρίς πληροφορίες για τον προορισμό
Και πάλι πλανιόμαστε
Σαν βάρκες στο πέλαγος
Με σχισμένα τα πανιά
Χαμένοι σε δρόμους άγνωστους
Άραγε θα βρούμε ποτέ τον δρόμο μας;
Κι ας έχουμε για συντροφιά
Τα πουλιά που κελαηδούν
Μιας και δεν βρέθηκε συνοδοιπόρος
❧
Άτιτλο
Περιμέναμε
Μιαν άνοιξη
Να ρθει
Αν ήρθε
Ποιος το ξέρει
Εμείς ακόμα
Νιώθουμε χειμώνες
Κι οι αγάπες
Δεν ανθίζουνε στην παγωνιά
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Laszlo Moholy-Nagy. Δείτε τα περιεχόμενα του τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
