Δευτέρα 22.00 μ.μ.
Όλα τα νοσοκομεία στη γειτονιά μας, έλεγες,
μεγάλο πράμα να πεθάνεις ασφαλής.
Δεδικαίωσαι.
☆
22.10 μ.μ.
Φεύγεις με το τροχήλατο νυχτιάτικα
κι ούτε ένα αντίο.
Αρχίζω διαβουλεύσεις για συνθηκολόγηση.
Τα παίρνει όλα το ψυγείο.
☆
22.30 μ.μ.
Επίδοση απολυτηρίου:
«Κιρσορραγία – μη αντιρροπούμενη κίρρ…».
Πόσα ρο ξόδεψες για να μη σε βλέπουμε.
☆
22. 35 μ.μ.
Θέλω να κόψω
το χαμόγελο του φύλακα στην έξοδο:
«Μετράς κεφάλια όταν φεύγουμε;
Πες, μείον πόσα».
Τι φταίει κι αυτός.
☆
22.45 μ.μ.
Παίρνω τη θέση σου
στο αμάξι της επιστροφής.
Αίμα
πολύ αίμα η τάξη της διαδοχής.
☆
23. 20 μ.μ.
Να διαλέξω τ’ αυριανά σου –
να τα βάλω στον σάκο.
Ν’ ανοίξω τη ντουλάπα σου.
Να μου σκάψω τον λάκκο.
☆
Τρίτη 7.00 π.μ.
Μάτι δεν έκλεισα όλη νύχτα.
Ούτε τα μάτια δεν σού έκλεισα.
☆
14.30 μ.μ.
Μεσημεριάτικα γίνονται αυτά ρε μάνα.
Δεν θα ξυπνήσεις σήμερα σου λέω –
γίνονται και θαύματα.
☆
15.00 μ.μ.
Στο κοιμητήριο ανηφόρα.
Εσύ παντού βουνά –
να μην αφήσεις έναν Γολγοθά αδιάβατο.
☆
15.15 μ.μ.
Δεν έρχομαι να παίξω με τα χώματα.
Τ’ αποχαιρέτησα τα χέρια μου.
Τα χέρια σου.
Τα χέρια μου.
Δεν ξέρω.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Diego Goldberg. Δείτε τα περιεχόμενα του τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
