Ο ΧΡΟΝΟΣ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΠΕΤΑΙ
ξεκινά εκεί που συγγενεύεις με τη σιωπή
και φτάνει ως το πιο συχνό σου ρίγος
εξάλλου η αγωνία
είναι μονάχα
μια ταριχευμένη σύγκρουση
– καθόλου δεν ματώνει
είναι πολλοί αέρηδες
ανάμεσα στις μνήμες
– στην προκειμένη περίπτωση
με σφυριά
γκριμάτσες
αινίγματα
καμιά θρησκεία
δεν άντεξε το τράνταγμα
– σε κάθε θαύμα
να σου και λεπίδες
όσοι τις χάιδεψαν
μαζί τις τρόχισαν
κι είναι όλοι τους εξαφανισμένοι
ζουν μέσα στα μάτια σου
29.4.21
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Leonora Carrington. Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
