ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Παλτό μαύρο βαρύ,
να ντύνει τον αέρα,
σήμερα σιδέρωσα το γιακά,
πόσο θα ήθελα να ήσουνα εδώ,
να καθαρίζαμε ένα πορτοκάλι,
να μοιραζόμασταν τη γλύκα του.
Ο γιος μας ο Τηλέμαχος,
έχει ανάγκη να σου μοιάξει,
φοράει τη φωνή σου,
και παίζει με τους φίλους του
Οδύσσεια στον κήπο.
#
ΣΕΙΡΗΝΕΣ
Έφτασα στην πλατεία του χωριού. Στο τέλος του, η κρυστάλλινη ατμόσφαιρα του Δεκέμβρη. Μπορούσα μόλις να διακρίνω στην παραλία τη γυναίκα μου και τα παιδιά. Βάδισα πιο γρήγορα. Στο πεζοδρόμιο καρέκλες, γυναίκες ακίνητες. Αναρωτήθηκα τι ήθελαν εκεί. Πλησίασα, τότε κατάλαβα, ήταν όλες οι γυναίκες που δεν κατάφερα να έχω. Ταράχτηκα, έκανα να τους μιλήσω, μάταια. Κράτησα το κεφάλι με τα χέρια μου, η σιωπή τους εκκωφαντική. Αν επιμείνω, σκέφθηκα, στο παρελθόν, θα πνιγώ μέσα στο μαύρο κύκλο της σιωπής τους, η γυναίκα μου, τόσο κοντά, σχεδόν τη βλέπω καθαρά… Ώσπου θυμήθηκα, μέσα στην καφέ, φθαρμένη τσάντα, αυτή που είχα πάντοτε για τα ταξίδια, το βιβλίο με τα ποιήματα μου. Το άγγιξα. Ίσως δεν έχει σημασία, σκέφθηκα, ό,τι έγινε έγινε, κι έτρεξα στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου.
#
ΕΛΠΗΝΩΡ
Θαμμένος απαλά,
με σημαδεύει το κουπί,
κείμαι σκεπάζοντας τη δόξα,
θνητή επιστροφή,
στην υποσχόμενη Ιθάκη.
Κι όμως ακόμη με καλεί,
κάνω ξανά τα ίδια λάθη,
στην πλάτη του αιώνα,
ανίδεος όπως πρώτα,
μέσα στη φλέβα έχω,
το αίμα της ανάγκης.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Giorgio de Chirico, «Η επιστροφή του Οδυσσέα» (1968). Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
