Την αγαπούσα τη θάλασσα.
Στεκόμουν με την πλάτη στηριγμένη στο δέντρο
να τη βλέπω από μακριά να γυαλοκοπά.
Δεν κατάφερα ποτέ μου να την φτάσω.
Κι όσες φορές μιλούσα για βότσαλα και πεταλίδες,
ήταν μόνο τα όνειρά μου,
που τα μουρμούριζα κάτι θαμπά πρωινά.
Κι όμως γινόμουν πιστευτή –
ένα χάρισμα ήταν κι αυτό, στ’ αλήθεια,
να μιλάω μονάχα για το περιγιάλι,
μα να ευωδιάζει βυθός.
Κι η θάλασσα έμοιαζε να έρχεται κοντά μας.
Κι όταν ξυπνούσαμε, κάτω από το μαξιλάρι μας
βρίσκαμε μαργαριτάρια.
Πονούσε η ανάμνηση του μακρινού πελάγους τόσο,
όσο εκείνα, μικρά και πολύτιμα, αστράφταν.
Κρατώ ακόμη στη χούφτα μου σφιχτά το ακριβά τους σώματα.
Πότε-πότε ιδρώνουν θαλασσινό νερό,
που στάζει από την παλάμη μου σαν δάκρυ.
Άλλοτε πάλι μου αφηγούνται τις αναμνήσεις τους
από τους βυθούς και τα παλιά όστρακά τους.
Αυτές τις μέρες, πάντως, μας λυπήθηκε ο Θεός
και βρέχει. Βρέχει ασταμάτητα κι εγώ,
με την πλάτη στο δέντρο, με τα μαργαριτάρια στη φούχτα,
μουλιάζω σιωπηλά και ήσυχα.
Ο ουρανός μάς επιστρέφει το πέλαγος.
Σιγά-σιγά γινόμαστε
θάλασσα ξανά.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
