Ι.
Συλλέκτης
Κάθε βράδυ
μαζεύω τις λέξεις μια μια, δυο δυο
τις βάζω στη σειρά
ακούω τον ήχο τους
τις ιστορίες τους ακούω
το χρόνο που κύλησε πάνω τους αγγίζω
Χρόνια τώρα
μαζεύω τα ψίχουλα που πέφτουν από τις χαραμάδες τους
τρέφομαι με την μυρουδιά των αιώνων
Κι έτσι
σιγά σιγά μεγαλώνω
Έγινα κιόλας τριών χιλιάδων χρόνων
ΙΙ.
Καταφύγιο
Επιστρέφω ξανά στην εξορία του φαντασίας μου.
Προχωρώ σιγά σιγά,
σαν τυφλός
που γυρεύει προσανατολισμό,
ψηλαφώντας τη μνήμη.
Εδώ
στα χωράφια αυτής της εξορίας
χρωματίζω σελίδες και σπέρνω τα λόγια τους
τα ποτίζω
Και περιμένω.
Να βγάλουν καινούργια φύλλα
Ν’ ανθίσουν καινούριες λέξεις
Ως τότε
ασκώ με υπομονή το καινούργιο μου επάγγελμα:
συντηρητής ιπτάμενων χαλιών
ΙΙΙ.
Καθαρή συνείδηση
«Νίπτω τα χείρας μου» φώναξε ο Πόντιος Πιλάτος
και διέταξε να του φέρουν νερό.
-Κύριε, το νερό είναι λιγοστό
αλλά μας περισσεύουν τα δάκρυα.
IV.
Η θέα
Τα σύννεφα μικραίνουν την απόσταση
ουρανού και γης.
Η θέα
ζήτημα οπτικής και θέσης
Άλλο νά ’σαι βουνό
κι άλλο πεδιάδα
Ο ερασιτέχνης χωματόδρομος
αυξομειώνει τη θέα
της αισιοδοξίας
Eνίοτε και
ως ευεργετική οφθαλμαπάτη.
Για τα πουλιά πάντως
Ασήμαντες λεπτομέρειες
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
