σε όσους κοιμηθήκανε νωρίτερα
Δεν ξέρω ούτε τ’ όνομά σου
φίλη της Βάσως, που αυτοκτόνησες
πηδώντας απ’ την ταράτσα της οικογενειακής αγκαλιάς
κι ας κοιμόσασταν όλοι μαζί σ’ ένα στρώμα·
ανεβασμένη στο σκαμνί του Κόσμου
έψαχνες
θρύμματα ελπίδας στα ντουλάπια,
όπως άλλοτε στην κουζίνα της μητέρας
ζητούσες τα μπισκότα που σου κρύψανε.
Είναι αστείο
που η παιδικότητα
απ’ την οποία τόσο μας είχαν προφυλάξει
καταλήγει η αγκαλιά
που θα κοιμηθούμε τον αιώνιο ύπνο.
Κι όμως, λυπάσαι
που η ανθρωπότητα
δεν βγήκε ποτέ απ’ την κουζίνα της μητέρας
κι εφαρμόζει τους ίδιους νόμους
που ίσχυαν εκεί.
Λυπάσαι
που δεν συγχωρεί
τον τρόπο σου ν’ ανθίζεις.
Φίλη στο κορμί σου
− όταν το βρήκανε −
δεν είδανε τις ζωγραφιές που είχες κάνει.
Ήταν ένα σώμα για αυτούς
μια ακόμη τραγωδία.
Τ’ ανομολόγητα
που όρθωσαν το λεπτό ανάστημά τους
σαν λουλούδια πάνω σου
προλάβαν και τα κόψαν τα παιδιά.
Πάντοτε μας προλαβαίνουν τα παιδιά.
ΥΓ.
Θα κρατώ μια θέση στην ντουλάπα για να κρύβεσαι.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Jopie Huisman. Δείτε τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
