Με λένε Σαμάνθα
Και δεν ξέρω πλέον πόσο ετών είμαι
Κάποτε ήμουν ανήσυχη μπροστά στην απειλή πολέμου
Έπειτα κατάλαβα πώς ο λησμονημένος πόλεμος
Της καθημερινότητας κρύβει τις πραγματικές συμφορές
Ξέρω πλέον η κατάκτηση του κόσμου αν και ουτοπία
Κρύβει μικρότερους κινδύνους απ την κατάκτηση
Του εγώ
Συγνώμη που επανέρχομαι σοφότερη
Αλλά φταίει η μετάληψη αστερόσκονης
Και οι ατελείωτες ώρες σιωπής
Συγνώμη που έγινα κυνική
Μα αφού δεν μπορώ να αγγίζω
Κάνω την επιθυμία χάρτινο
Αεροπλανάκι
Τα χέρια μου έγιναν ανεμόμυλοι
Και κυνηγούν στιγμές
Τα πόδια μου φτερά μέλισσας
Με σέρνουν έξω απ΄τα λιβάδια
Για να τρυγήσω αιωνιότητα
Θέλω να σου πω κάτι
Όχι και τόσο καινούργιο
Ωραία τα όνειρα
Και οι επαναστάσεις
Θα τα άλλαζα χίλιες φορές όμως
Για ένα αυγουστιάτικο φιλί
Με λένε Σαμάνθα
Και αγνοώ ποια τα Γήινα
κάποτε ήμουν ένα παιδί
τώρα με λένε
Αστεροειδή 3147
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
