Μετάφραση: Δημήτρης Αγγελής
7.
ένα σκυλί μπροστά σε μια βιβλιοθήκη
στη μέση των διαφανών ερειπίων
η βιβλιοθήκη ήταν ένα έργο του άσθματος
υπήρχε μια θέση για το παλιό δοχείο λαδιού
το ματσάκι με τον βασιλικό το ζωικό λίπος
αλλά το σπίτι γέμισε βιβλία
με την κακοδαιμονία της σκόνης
με το απρόβλεπτο σταθερό στάξιμο του νερού
το σκυλί ήταν έργο του κανένα
ήταν ένας καλός κολυμβητής
έκανε τα πάντα ως την τελευταία του αναπνοή
το αυτί του φαγωμένο από πίσω
τα σκουλήκια τον έφαγαν ζωντανό
σήμερα κάνεις ό,τι μπορείς για να μην ουρλιάξεις
10.
αυτή είναι η τελευταία νύχτα του δέντρου
που θα επιστρέψει στο χάρτινο κουτί
κάτω από τις δεκατέσσερις συλλαβές στις σκάλες
χάρη στους κανόνες του ουράνιου τόξου
Κάθε κλαδί θα έχει κοινό πεπρωμένο
μια πλαστική σακούλα
με κάποιον δυσανάγνωστο κωδικό πρόσβασης
στη σκιά του που κληρώνει ομοιοκαταληξίες
τα δώρα έχουν εξαφανιστεί
τίποτα δεν περισσεύει όταν όλα λείπουν
η μύτη του σκοτεινού του άστρου
θα σου καρφωθεί χωρίς ειρωνεία
δεν υπάρχουν άλλα στολίδια
στη σκληρή εποχή των εικόνων
6.
όπως θαλάσσια λιοντάρια που στοιβάζονται
στην λορκιανή καρέκλα
έξω χιονίζει όπως πάντα
οι άκρες του καναλιού θολώνουν
είσαι χωρίς ανάσα, αλλά ακόμα ήρεμη
απολαμβάνοντας κάθε άτομο
τραυλίζουμε έναν ύμνο
για να φτάσει στον ουρανό μαζί με τους εργάτες
γιατί ο συναγερμός σβήνει
ξάφνου με πιάνει δίψα θέλεις ένα άλλο παιχνίδι;
γιατί ο αέρας ανακατεύει
τα ίχνη των πουλιών;
γιατί δεν μπορούμε να μείνουμε
για πάντα μια στιγμή;
1.
Είναι τα γενέθλιά σου και σκοτώνεις ένα φίδι
που έμπαινε στον αχυρώνα
τι ιδεογράμματα συγκλίνουν
σε αυτό το σημείο της μη πραγματικότητας;
Επιστροφή της σκιάς πριν το λυκόφως
τίποτα δεν γίνεται μάταια
ο ψίθυρός του μας ενθαρρύνει όταν σωπαίνει το φως
δεν υπάρχει λάθος χωρίς νόημα
μπορείς ακόμα να φυτέψεις ένα μάνγκο
μια πραγματική παρήχηση έναν ανεμοδείκτη
για να συμφιλιωθείς με τ’ όνειρο
πρέπει να συνηθίσεις να ξαναγεννιέσαι
όταν ανοίξεις τα μάτια σου στο κενό
θα νιώσεις σαν στο σπίτι σου
5.
Ο χτίστης κάθεται
με την πλάτη στα νούφαρα
στην οικογένειά του δεν σφυρηλατούν στίχους
όμως οι λέξεις του είναι αυτές της φυλής του
σηκώνει την ανησυχία του
τούβλο το τούβλο
σε μια αψίδα θριάμβου
για τις στρατιές του τίποτα
τα χέρια του δεν σταματούν να τρέμουν
μέσα στα γάντια από ταύρο που του σπάσαν τον σβέρκο
ο χτίστης ονειρεύεται το γκρέμισμα του τοίχου
που φτιάχτηκε χωρίς αγάπη με ιδρώτα αλκαλικό
οι λέξεις του τραυλίζουν στη διαύγεια
δος τους ένα χεράκι
1.
Πώς να σε κάνω ν’ αντιληφθείς τον τρόμο
που διέπει αυτό το χέρι;
Ψεύδεται από σεβασμό στην αλήθεια
κι η αλήθεια έχει ελιές στα στήθη
και τατουάζ μία φώκια
στον στερεό αφρό της πλάτης
οι λέξεις που κουράζουν
την ακόρεστη νύχτα
δεν κατευθύνουν αυτήν την ηλεκτρική ενέργεια
που παράγει οστά που δεν αγαπήθηκαν
σωπαίνει για να δει τους λόγους της έλλειψης
η έλλειψη πλένεται την αυγή
ριγώντας μέσα στον χείμαρρο
από ένα φως που δεν τολμά να την αγγίξει
10.
η γη εγκαταλελειμμένη απ’ τους νεκρούς
για να φυτέψεις νυχτερινές τουλίπες
μεσημεριάτικο γιασεμί
για να μεγαλώσει τ’ όνειρο σαν το ψωμί
πρέπει να κόψεις φέτες αυτόν τον θεμέλιο λίθο
το κενό αναμιγνύεται με το δέρμα σου
εμπειρικές ψευδαισθήσεις
δεν θα κόψεις το δηλητηριασμένο σφενδάμι
το αριστερό του φύλλωμα η ρητινώδης πληγή του
κατακόρυφη υπόθεση
έτσι ώστε τ’ όνειρο να λάμπει στα περιθώρια
αγιόκλημα και στόματα δράκων ευθυγραμμίζονται
το κενό διεγείρεται με αγκάθια
σιωπές ξεριζωμένες απ’ τη ρίζα
1.
κλείνεις μια αριθμητική γραμματική μέρα
συννεφιασμένη από βρογχίτιδα
τα πράγματα έχουν τη δική τους άποψη
και αντιτίθενται στη σαφήνεια
Τι να κάνεις με την επινοητικότητα
με την ελεύθερη ένωση
με την πρόκληση στο κάθετο αίσθημα;
υπό έλεγχο το αδιάλλακτο όνειρο
όπου η πεθερά κρεμάει μια γιρλάντα
είναι μια τέχνη η ανόργανη πλεξούδα
μια επιστήμη φυσάει τη μύτη σου
δεν υπάρχουν διορθώσεις όλα είναι τέλεια
η μορφή που γίνεται περιεχόμενο
είναι το έργο του θανάτου
[Πρώτη δημοσίευση των μεταφρασμένων ποιημάτων του Víctor Rodríguez Núñez (Aβάνα, 1955) στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
