Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης & Dirk Uwe Hansen
Aν
Γνωρίζω πως το «αν»
ουδέποτε ευδοκίμησε
στης ιστορίας τους καρπερούς αγρούς
Μα πάλι λέω
αν
αφού είχαν όλα προαποφασιστεί
κι ήταν η προδοσία
προδιαγεγραμμένη
Αν, λέω, είχα αποσκιρτήσει
κι είχα επιστρέψει
στου λαιμού σου την απάνεμη καμπύλη
Αν τους άλλους τριάντα επτά
είχα κλειδώσει άκλαυτους
στο ομαδικό τους πένθος
Θα μ’ αγαπούσες;
#
Wenn
Ich weiß, dass ein “wenn”
niemals gedeiht
auf den fruchtbaren Feldern der Geschichte
Und doch sage ich
„wenn“
da alles vorentschieden ist,
und der Verrat vorherbestimmt.
Wenn, sage ich, ich desertiert wäre
und zurückgekehrt
zu der windstillen Biegung deines Halses.
Wenn ich die anderen siebenunddreißig
weggeschlossen hätte, unbeweint
in ihrer gemeinsamen Trauer –
hättest du mich geliebt?
**
Επιστροφή
Καθημερινά
επιστρέφω στο πατρικό μου
το μητρικό γάλα μυρίζοντας στα χείλη
Πότε πρωί
πότε μέσ’ στο σκοτάδι
βγάζω από τη μέσα τσέπη
τη γυάλινη σφαίρα με το αιωρούμενο χιόνι
Ελαφρά την περιστρέφω
Ακολουθώ τις νιφάδες
μέσ’ από χαραμάδες του μυαλού
Πέφτω στη στέγη
Γλιστρώ στο καθιστικό
Πιάνομαι απ’ την καφετιά πορσελάνη
του μικρού σκύλου στο τραπεζάκι
Το κεφάλι του αρχίζει να ταλαντεύεται ανεπαίσθητα
Μια δεξιά
προς το δωμάτιο των αθώων ονείρων
και μια βαθιά
στη μυρωδιά απ’ το αγιόκλημα
Κι όταν το χιόνι λευκάνει το υγρό
έγκλειστο σπιτάκι
αιωρούμενος και μόνος
επιστρέφω στο παρόν
#
Rückkehr
Jeden Tag
kehre ich zurück in mein Elternhaus
den Geschmack von Muttermilch auf den Lippen.
Manchmal am Morgen,
manchmal in der Dämmerung
ziehe ich aus der Tiefe meiner Tasche
die Glaskugel mit dem schwebenden Schnee.
Ich drehe sie ein wenig,
folge den Schneeflocken
durch die Spalten meines Gehirns.
Ich rutsche aus auf dem Dach,
falle ins Wohnzimmer
und halte mich fest
an dem kleinen braunen Porzellanhund
auf dem Tischchen.
Sein Kopf beginnt unvermutet zu wackeln.
Einmal nach rechts
zum Zimmer der unschuldigen Träume,
einmal nach links,
dahin, wo das Geißblatt duftet.
Und während der Schnee das feuchte
eingeschlossene Haus im Weiß verschwindet,
schwebe ich und kehre allein zurück
in die Gegenwart.
**
Έλεγχος διαβατηρίων
Εάν πρέπει να τεθεί σφραγίδα
παρακαλώ
όχι στο χέρι
Μ’ αυτό σβήνω τις μέρες
Θα μου φαίνεται
Εάν πρέπει
θα κλείσω τα μάτια
και σφραγίστε τα
#
Passkontrolle
Wenn gestempelt werden muss,
bitte,
nicht auf die Hand.
Mit der Hand lösche ich die Tage,
und dann wird er gesehen.
Wenn es sein muss,
schließe ich die Augen,
stempelt bitte dort.
#
Tελωνείο
– Τι έχετε να δηλώσετε;
– Λίγο αλάτι
να ξυπνάει τις πληγές
Μια σημαδούρα
για να βρίσκουν το βυθό τους
οι αναμνήσεις
Έναν χαρτοκόπτη
ν’ ανοίγει δρόμο
στις άγραφες μέρες
Κι ένα ψαλίδι
για τα εγκαίνια
των νέων συνόρων
#
Zoll
Haben Sie etwas zu verzollen?
Ein wenig Salz,
das die Wunden offen halten soll,
eine Boje,
damit die Erinnerungen
in ihre Tiefen reichen können,
einen Brieföffner,
der einen Weg öffnen soll
zu den ungeschriebenen Tagen,
und eine Schere
für die Einweihung
neuer Grenzen.
**
Πώς;
Αλήθεια πώς να σου εξηγήσω
γιατί φιλούσαμε το ψωμί
που είχε πέσει στο πάτωμα;
Αλήθεια πώς να σου εξηγήσω
γιατί μαζεύαμε τα ομορφότερα λουλούδια
για τον επιτάφιο;
Αλήθεια πώς να σου εξηγήσω
γιατί, όταν κάποιος έφευγε ταξίδι,
ρίχναμε πίσω του νερό;
Αλήθεια πώς να σου εξηγήσω
γιατί στρώσαμε τα κρεβάτια μας
πριν φύγουμε κυνηγημένοι απ’ τ’ αλεξίπτωτα
που πέφταν στην αυλή μας;
#
Wie
Wie kann ich dir nur die Wahrheit darüber sagen,
warum wir das Brot küssten,
das auf den Boden gefallen war?
Wie kann ich dir nur die Wahrheit darüber sagen,
warum wir die schönsten Blumen pflückten
um am Karfreitag das Grabtuch zu schmücken?
Wie kann ich dir nur die Wahrheit darüber sagen,
warum wir, als einer zu einer Reise aufbrach,
Wasser auf den Boden gossen?
Wie kann ich dir nur die Wahrheit darüber sagen,
warum wir unsere Betten gemacht haben,
bevor wir flohen vor den Fallschirmen,
die in unseren Hof geflogen kamen?
**
Απορία
Στον Στέλιο Πισή
Αντίκρυ σου
ορθός
ωσάν θαυμαστικό
στο τέλος πρότασης που δεν λέγεται
απορώ
ποιος χορογράφησε
την πλήρη ακινησία σου;
#
Ich frage mich
für Stelios Pissis
Dir gegenüber
aufrecht
so wie ein Ausrufezeichen
am Ende eines Satzes, der nicht ausgesprochen wird,
frage ich mich,
wer deine völlige Unbeweglichkeit
choreographiert hat.
**
Αταίριαστο
Ζηλεύω τους καθρέφτες σου τους δίπτυχους
Αγκαλιαστές οι δυο φτερούγες τους
κοιτάζονται ακατάπαυστα
Κι εγώ τρέχω
Φωνάζω τ’ όνομά σου πάνω απ’ τον ώμο μου
και τρέχω
Κανείς δεν έρχεται να πάρει τη σκυτάλη
και τρέχω
και σου φωνάζω νοερά
μέχρι ν’ αποκριθείς
Μ’ ακούς;
Σ’ έναν κόσμο ζευγαριών
το σώμα μου το αταίριαστο
στον κόρφο σου προσφεύγει αιτητής
ερωτικού ασύλου
#
Unverbunden
Ich beneide deine Klappspiegel.
Arm in Arm sehen die beiden Flügel einander
ununterbrochen an.
Und ich laufe.
Ich rufe deinen Namen über meine Schulter
und laufe.
Niemand kommt hinter mir her und nimmt den Staffelstab,
und ich laufe
und rufe in Gedanken nach dir,
bis du antwortest.
Hörst du mich?
In einer Welt für Paare
flieht mein unverbundener Körper
zu deinem Leib und bittet
um Asyl.
****
Ο Πάμπος Κουζάλης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1964. Σπούδασε Αρχαιολογία –Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Απέκτησε Master in Classical Studies στο Open University (UK). Εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Στίχοι του έχουν μελοποιηθεί για τηλεοπτικές παραγωγές και για θεατρικές παραστάσεις στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Έχει γράψει το σενάριο για δύο τηλεταινίες και για τη σειρά του ΡΙΚ «Στην άκρη του παράδεισου». Είναι διευθυντής του πολιτιστικού οργανισμού «Παράκεντρο» στη Λεμύθου.
#
Pambos Kouzalis wurde 1964 in Lefkosia geboren. Er studierte Archäologie und Kunstgeschichte an der Universität Athen und erwarb einen Master in „Classical Studies“ an der Open University (UK). Er arbeitet als Lehrer am Gymnasium. Texte von ihm sind für Fernseh- und Theateraufführung in Zypern und Griechenland vertont worden. Seine Gedichte erschienen in Zeitschriften und Anthologien im In- und Ausland. Er schrieb Drehbücher für zwei Fernsehfilme und die Serie „Am Rand des Paradieses“ des zyprischen Senders RIK. Er ist Vorsitzender der Kulturorganisation „Parakentro“ in Lemithos.
[Πρώτη δημοσίευση των μεταφράσεων στο ηλεκτρονικό Φρέαρ, με ταυτόχρονη δημοσίευση στο FixPoetry. Ζωγραφική: Nathalie Du Pasquier. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
