Οι μέρες μεγάλωσαν –έγιναν νωχελικές
δεν αγχώνονται πια στα φανάρια.
Περνάνε βαριεστημένες
–έξω από κλειστές πόρτες και παράθυρα–
αφουγκράζονται κουβέντες και γέλια.
Άδειοι οι δρόμοι σέρνονται πίσω τους
–ιχνηλάτες βημάτων–
μακριά από προσωπικούς λαβύρινθους.
Τις νύχτες ξυπνάνε
-λουσμένοι στα λαμπρά τους φώτα-
έρχονται καταπάνω μου ασθμαίνοντας
με ιλιγγιώδη απορία: «Που πήγαν όλοι;»
Μέσα στο διάφανο όνειρο –ο θάνατος
χορεύει με ανάερο βήμα–
στις έρημες πλατείες και στα πεζοδρόμια.
Η επόμενη μέρα τι χρώμα θα έχει;
Οι άνθρωποι θα έχουν μνήμη;
Πίστη – αγάπη – ελπίδα;
Ή θα ζουν εξόριστοι στο βασίλειο του φόβου
–δίχως φιλί και χάδι;
Θα μας ξανακερδίσουνε –πίσω– οι δρόμοι ;
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Κολάζ: Christian Northeast. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
