Κλείνω τα μάτια μου και βουβός
Αισθάνομαι το βάρος της ύπαρξής μου
Πηγαίνω να φιλήσω τα άνθη στο γεράνι
Το κενό συμβολίζεται στο κάλεσμα του Κούκου
Το αντιπαρέρχομαι φυσώντας τον Δανδελίωνα
Σκορπίζεται στον άνεμο μαζί με την ψυχή μου
Και φτάνει σ ’άλλα μέρη που το σώμα
Ποτέ δεν φτάνει
Γυρίζω μόνος καταμεσήμερο
Από τον ίδιο δρόμο
-όλοι οι δρόμοι ίδιοι δεν είναι άλλωστε;-
Να κοιμηθώ.
Το βάρος του νου
Είναι ασήκωτο
Και αναπόφευκτο.
Θα το ξαπλώσω
Στο δροσερό μαξιλάρι
Ελπίζοντας στο διάλειμμα.
Κοιμάμαι
Βλέποντας στον ύπνο μου
πως πεθαίνω.
Εκείνη την στιγμή δεν υπάρχω στον κόσμο.
Είμαι ένα αγνοημένο κορμί ξαπλωμένο
Με κλειστά μάτια
Ξεχνά και ξεχνιέται.
Κι όμως ξυπνά
Οι καμπάνες βροντοχτυπούν
Έρχονται από τα βάθη της νύχτας.
Ήρθε η ανάσταση; η ακόμη κοιμάμαι;
Σηκώνομαι, κλείνω το παράθυρο
Και ξαναβυθίζομαι στον λήθαργο.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
