Κρυφτό
Οι μέρες ξηλώνουν την άκρη τ’ ουρανού
ο ήλιος συστρέφεται
κι ο άνεμος βογκάει στον φωταγωγό
Πιπιλάω μικρές καραμέλες του λαιμού
στέλνω μηνύματα και τρέχω
Ακουμπάω στον τοίχο πριν με βρουν
με την παλάμη αφουγκράζομαι
όσα δεν έζησα κι επέστρεψαν
όσα προσπέρασα και φύγαν
όσα δεν θέλησες να πεις
κι εγώ ιδρώνοντας
Καρφώνω σε διπλό σταυρό
Ζυγίζοντας στη χούφτα
το ζάρι του θανάτου.
***
Διπλό παιχνίδι
Ψηλαφίζω τον κώδικα των λόγων σου
τι να σημαίνουν
τα φουσκωμένα σημαδάκια
κουκκίδες παύλες και κενά
η φλέβα που χτύπησε αριστερά
και το δεξί σου φρύδι
Λευκό χρώμα του λαιμού
στήθος που δέχτηκε να βγει
κορμί διπλό που έπαιξε
και χάθηκε
Σκόνη που πέταξε
προτού βρεθεί
σκιερή γωνιά να την φυλάξει.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Friedrich Seidenstücker. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
