Κόμπος στο λαιμό
Όταν έμαθε για τον καρκίνο έκλεισε τα μάτια
έβαλε πλυντήριο ξανά και ξανά
κρέμασε την μπουγάδα στη λιακάδα
όλα τα χρώματα μαζί· καθαρά.
Μαγείρεψε, έραψε τα κουμπιά, πότισε τις γλάστρες
αγόρασε από το ζαχαροπλαστείο μια πάστα σοκολάτας
κάθε κουταλιά κι ένα δάκρυ
τα δάκρυά της ήταν αλμυρά.
Κάθισε στο σαλόνι
άγγιξε την πληγή της στο λαιμό
της φάνηκε μικρή
στο ραδιόφωνο ακουγόταν το δεύτερο βαλς του Σοστακόβιτς.
#
Μου λύπης
Mου-χειλικό όχι κτητικό.
Τα χείλη μου ξεράθηκαν.
Το δέρμα μου απεργεί.
Όταν σε περιμένω εξαφανίζεσαι.
Όταν αγρυπνώ εμφανίζεσαι λυσσασμένα.
Όταν σε διαγράφω με γομολάστιχα, τ’ όνομά σου μένει στο χαρτί.
Κι εκείνα τα υγρά σου μάτια καρφώνονται στο κορμί μου.
Και τα δάχτυλά σου πέτρες στο λαιμό μου.
Θέλω να επαληθεύσεις την μοναξιά μου.
Μου- χειλικό όχι κτητικό.
Μου λύπης.
#
Οι πιο μικρές μας λέξεις
Ανάμεσα στα χείλη σου διαβάζω τις λέξεις
ηδονικά
ακούω τους σπασμούς στη φωνή,
όταν ο λάρυγγάς σου πάλλεται.
Κάθε λέξη αφηγείται την απουσία σου.
Ανάμεσά μας
το λίγο που έγινε πολύ
οι πιο μικρές μας λέξεις
κάνουν τόσο μεγάλο θόρυβο.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Mike Worrall. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
