ΕΜΜΑ
Δε λέω, δυνατό και στιβαρό
το πάθος της Άννας (Καρένινα).
Όμως εγώ
για πάντα
τρυφερά θ’ αγγίζω
τη νεύρωση
που σαν αχλή κάθε πρωί
την Έμμα (Μποβαρύ)
σκέπαζε.
Και θα τη συμπονώ
καθώς γελάστηκε
ότι τ’ αγρίμι
του ανικανοποίητου
με κόκαλα του έρωτα
πως θα μπορέσει
να χορτάσει.
ΠΑΡΑΠΟΝΟ
Αχ! να με λέγαν Σύλβια
ή έστω Έμιλυ
ακόμη και το Ανν
καλύτερο θα ήταν
αφού για το «Βιρτζίνια»
το ξέρω
πιθανότητα καμία
Με ένα κοινό και σύνηθες
«Ελένη»
τη λύπη μου
απ’ την αφάνεια
πώς να την ανασύρω;
Κι όσο για έρωτες
λειψοί όλοι
κι ανάξιοι
μετά από εκείνον
που έριξε την Τροία
ΝΕΡΕΝΙΑ ΛΗΘΗ
Ανακάλυψα ένα πιάνο
στο βυθό
που στηριζόταν σ’ ένα ποίημα*
και από τότε ονειρεύομαι
εξαίσιους μελωδικούς πνιγμούς
και κοραλλένιες λαμπερές πληγές.
Φθαρμένες, μουσκεμένες μνήμες
και μια νερένια
βαθυγάλαζη
ίσως και μπλε,
ή μάλλον μαύρη λήθη
όπως εκείνη του βυθού.
[* Ο στίχος αναφέρεται στο ποίημα του Γιάννη Βαρβέρη «Πιάνο Βυθού». Τα ποιήματα προέρχονται από το βιβλίο της Ελένης Κοφτερού Γράμμα σε γενέθλια πόλη, Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη 2013. Το έργο που συνοδεύει τα ποιήματα είναι του Aleksandr Deyneka.]
