Υπόγειο
(ανάμνηση Αργύρη Χιόνη)
Σε υπόγειο μ’ έκλεισαν να γράψω ποίηση σκοτεινή
κι εγώ για τιμωρία άρχισα να γράφω για μάτια φωτεινά κι ορθάνοιχτα
για να μετράω τον φυλακισμένο χρόνο με ματιές και να ψηλαφώ τις αναμνήσεις μου
στο σκοτάδι.
♣
Στις λέξεις που μου έστειλες
Στις λέξεις που μου έστειλες
Υπήρχε μέσα ένα αστέρι
Διπλωμένο ανάμεσα στο χαρτί
Πού πήγε και χώθηκε;
Πήγα να το στείλω πίσω
Μα ήταν λίγο τσαλακωμένο
Από τα χοντρά δάχτυλα
Που το έπιαναν πριν το δω εγώ
♣
Το κοχύλι
Πριν τρία βράδια είδα ένα όνειρο.
Ήμασταν μαζί και βγάζαμε κοχύλια
από τα βράχια.
Τα ξεκολλούσαμε μα εκείνα αντιστέκονταν.
Πριν δύο βράδια είδα το ίδιο όνειρο.
Αυτή τη φορά ήμασταν μαζί
μα εσύ τα ξεκολλούσες τα κοχύλια.
Χθες το βράδυ είδα πάλι το όνειρο.
Ήσουν μόνη
κι εγώ πεσμένος στα βράχια.
Με ξεκολλούσες.
♣
Αέρινο
Και πήγαινα λοιπόν τα βράδια που κοιμόταν
ντυμένος φάντασμα
και άγγιζα τα χείλη της με ένα αόρατο μακρύ δάχτυλο
για να δω αν ακόμα κρατούν
την ανάμνηση εκείνου του πρώτου μας φιλιού
Φιλούσε τον αέρα
παρασυρμένη από το όνειρο
κι εγώ ταραζόμουν σαν την πρώτη φορά
που τα χείλη της άγγιξαν τα δικά μου
κάπου βαθιά στα χρόνια
Αυτό συνεχιζόταν πολλούς μήνες
Μια μέρα πήγα με θάρρος και τη φίλησα πραγματικά
προλαβαίνοντας την αέρινη κίνησή της
Κι εκείνη σήκωσε το χέρι πάλι στο όνειρό της
και μου χάιδεψε τα μαλλιά
δίνοντάς μου να καταλάβω
ότι τόσο καιρό με περίμενε κάθε βράδυ
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Fred Herzog. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
