Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης
Πιστεύετε με ρωτούν
Σε μια ζωή μετά θάνατον;
Κι εγώ απαντώ: Ναι.
Δεν θα ήξερα όμως
Τι απάντηση να δώσω στο πώς θα είναι
Πώς θα είμαι
Εγώ η ίδια
Εκεί
Θα ήξερα μονάχα ένα:
Δεν θα υπήρχε ιεραρχία αγίων
Σε χρυσούς θρόνους
Καθισμένων
Κανένα γκρέμισμα
Καταραμένων ψυχών
Μόνο
Μόνο αγάπη αδέσμευτη ελεύθερη
Ακατάλυτη
Που θα με κατακλύζει
Κανείς μανδύας προστασίας άκαμπτος, χρυσός
Κεντημένος πετράδια
Μα ένα αραχνένιο ένδυμα
Αέρινο
Γύρω απ΄τους ώμους μου
Θωπεία κύματος ωραιότητας
Όπως παλιά στην τυρρηνική θάλασσα
Και ψήγματα λόγου:
Έλα, εσύ, έλα…!
Υφάδι πόνου δακρυποίκιλτο
Ανάβαση ορέων διέλευση φαραγγιών
Και το χέρι σου
Ξανά μες στο δικό μου
Ξαπλωμένοι θα μου διαβάζεις
Κι εγώ θα βυθίζομαι σε ύπνο
Θα ξυπνάω
Θα βυθίζομαι
Ξυπνάω.
Η φωνή σου με υποδέχεται
Με πιάνεις με αφήνεις
Και πάλι απ΄την αρχή
Περισσότερα, ρωτούν οι ανακριτές μου
Δεν περιμένετε μετά θάνατον;
Κι εγώ απαντώ:
Λιγότερα όχι.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Sabine Weiss. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
