1.
Μη γίνουμε μόνο φοβάμαι μια μάζα από όλα εκείνα που φοβόμασταν μη γίνουμε.
Όλοι φεύγουν για κάπου,
δεν έμαθα ποτέ για πού
Το δωμάτιο πλημμύρισε μια θάλασσα αέρα και θρόισμα φύλλων
Μπήκα ξυπόλυτη με κάτι ανάλαφρο
κι αποφεύγοντας το νερό ανέβηκα στο πλεούμενο κρεββάτι μου
Το παράθυρο έστεκε φρουρός να με χωρίζει απ την τυραννία του έξω
Μέσα απ’ τη δαντέλα αραχνοφαίνονταν φωνές
και φασαρία οικεία του δρόμου μεθυσμένη
Σπίτια χαμηλά, ό,τι μας απέμεινε σ’ αυτήν τη θάλασσα
Καράβια για τα κορμιά μας
Ορθώνω ανάστημα και βυθίζομαι σταθερά.
Τώρα ξέρω πώς
2.
Χρόνος γιατρός
Χρόνος εχθρός
Χρόνος κάθετος και ανυπέρβλητος
Σώματα με το χρόνο συμπλέοντα
Σώματα κάθετα και οριζόντια
Ο χρόνος εν ριπή οφθαλμού
Σαν λάμψη
Καρδιά μου άδεια
Πού χρόνος
Το όλον, το άφθαρτον
Το τίποτα χρόνο με το χρόνο
Χρόνος της ύπαρξης αγκάλη
Μούδιασμα που με παρέλυσε
Ήρθε σαν λήξη
Μια βραδιά, μια αιωνιότητα
Ένα βρέφος, ένας γέροντας
Το ίδιο και το αυτό
Στο χρόνο απέναντι
Σκιές που πέρασαν
Που λύτρωσαν
Που σβήστηκαν
Χαρτί λευκό
Με μανία σε γράφω
Να με θυμάσαι με το χρόνο
Με τον καιρό
να μη με νοσταλγείς
Καρδιά μου άδεια
Πώς ήθελα να σε γεμίσω
Κι όμως
Ο Χρόνος χρόνια τώρα
με ακινητοποίησε
Τρέξε να προλάβεις
Τι να προλάβεις και γιατί
Για ποιον;
Ξέχνα κι όσο μπορείς
να μη θυμάσαι
Το χρόνο που γλίστρησε
Τα μάτια σου θυμίζουν χρόνο
Το μόνο που έμεινε
Να σ’ αγαπώ άχρονα
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Hiroji Kubota. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
