Σκάνε δυο φωτοβολίδες∙
δεν είναι τα μάτια σου,
είναι τα εκρηκτικά μιας τούρτας γενεθλίων.
Τα χέρια μου δεμένα πισθάγκωνα.
Στο στόμα μου σφικτό μαντήλι
για να μην μπορώ να σβήσω τα κεριά.
Ξέρω καλά πια τι κρύβεις
κάτω απ΄ τους ασπρόμαυρους ρόμβους
και τα τριγωνικά σχέδια της φορεσιάς σου,
πίσω από το μόνιμο χαμόγελο
στ’ αθώα αγκαλιάσματά σου,
και ας χειροκροτάνε όλοι ένα γύρω,
κι ας είναι τα φώτα όλα ανοιχτά.
Δεν υπάρχει πιο μαύρος εφιάλτης
απ’ αυτόν τον μισθωμένο κλόουν
στο πάρτυ των παιδιών μας.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
