Στον Νίκο και την Χρυσούλα
Δεν περνά νύχτα χωρίς να ρίξουνε βεγγαλικά
Χθες ρίξανε και στην αυλή
του σχολείου στη Λυκόβρυση
την ώρα που δειπνούσαμε στην ταράτσα
με τον Νίκο και την Χρυσούλα
Το φως τους δεν ήταν ανακριτικό
Θα το δεχόταν ακόμα και η Ζέφη
Ξυπνούσαν την αγάπη
του Βύρωνα για την Κηφισιά
που απλωνότανε μπροστά μας
με τα σπίτια να σκαρφαλώνουν
επικίνδυνα έως και την Πεντέλη
Μιλούσαμε για ποίηση
Μα στην κουβέντα μας έμπαιναν
νόστιμα βερίκοκα
Τι θέση έχουν τα βερίκοκα
σε μια κουβέντα για την ποίηση;
τα βερίκοκα που τα συναντάς και ως καίσια
ακόμα κι ως κυπριώτικα χρυσόμηλα
Σκέφτηκα δίχως να το πω,
πως οι καρποί της γης είναι ποιήματα
ακόμα κι αν κανένας ποιητής
δεν σκεφτεί να τα βάλει στο ποίημα
Οι κουβέντες μας έμειναν μισές
Έπρεπε να προλάβουμε το τρένο
Ποιος ξέρει αν θα δοθεί
ευκαιρία να τις ολοκληρώσουμε
στην Αθήνα, την Αιγείρα ή στη Λευκωσία
Σάμπως ολοκληρώνονται ποτέ οι κουβέντες
Τι λες κυρία Μαριάνθη Μπαλαμπάνη;
[Μαριάνθη Μπαλαμπάνη: τίτλος ποιήματος Νίκου Λάζαρη από το βιβλίο Η ένταση είναι διαρκής εκδ. Τυπωθήτω λάλων ύδωρ, Αθήνα 2007. Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Margaret Durow. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
