Θέλω οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι πρέπει να απαρνηθούν την συντριβή
γιατί τους μένει λίγος χρόνος για να ζήσουν
αισθάνομαι την ασφυξία της γης αναπνέοντας υπό το μηδέν
η γη ασφυκτιά. Παράγει σεισμούς και πυρκαγιές. ξέρω τι είναι ο σεισμός
(μεταφυσική της διάνοιας, ή προϊστορία του έρωτά σου)
ξέρω ότι όλοι αντιπαθούν τους σεισμούς, τις φυσικές καταστροφές
προσεύχονται σε κάποιον θεό, να μην υπάρχουν φυσικές καταστροφές
(εποχή που μελωδούν τζιτζίκια ευγλωττόχαρα και παρθενοχαρές)
μελετώ την γη πιο πολύ ως αίσθηση παρά ως σφαίρα δυσεντερίας
η γη είναι ζωντανός οργανισμός. είν’ ένας ήλιος λουλουδόλευκος
τα αστέρια που λαμπυρίζουν ξέρω, είναι ήλιοι αρχαϊκών ετών
που ξερνάνε φωτεινή αιθάλη
πρέπει να πω πως βλέπω δίχως μάτια. είμαι ένα ανισόρροπο
συναίσθημα τόπου – αισθάνομαι με αίσθηση συλλαβιστή, σθεναρά ελάχιστα
απεγνωσμένος, μα συνεχώς συλλέκτης αγαθών δυνατοτήτων
οι τυφλοί θα με καταλάβουν αν τους πω ότι τα μάτια είναι πράγμα ξεπερασμένο
θα πω ότι στον Άρη οι άνθρωποι δεν έχουν μάτια μα παρακείμενες αστραπές
(οι κόκκινες κηλίδες στον πλανήτη Δία είναι τυφώνες τριακοσίων ετών, σύμφωνα με τον Ζέμπαλντ)
οι τυφλοί θα με καταλάβουν
στον Άρη οι άνθρωποι δεν έχουν μάτια – εκεί, οι άνθρωποι
ζουν με αγάπη και δεν έχουν ανάγκη τα μάτια, γιατί δεν έχουν ήλιο
δεν ξέρω αν μπορώ να διηγηθώ την ιστορία μας
κάθε που με πιάνει μια ιώδης παράκρουση ημερεύω και σταματώ
(δεν ξέρω αν…
σχεδιάζω με σινική μελάνι το περίγραμμα των τυφλών μου ματιών
το στόμα μου παραμένει αγράμματο)
τα πόδια ακόμα τρέχουν να προλάβουν το τρόλεϊ από το 1936
μονάχη για μένα οπλοφορία ο διαλογιζόμενος Παρθενώνας
και ένας μεσίστιος χορός
είμαι το πνεύμα στον άνθρωπο που φέρει το σώμα κάποιου Νιζίνσκι.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Από το υπό έκδοση βιβλίο του Γ. Αλισάνογλου Κυψέλες. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
