Το πρόσωπο έχει πάψει να υπάρχει στην εποχή μας γιατί δεν υπάρχει καθρέφτης. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων στις μεγαλουπόλεις βιώνουν το δράμα της σύνδεσης με τον παγκόσμιο ιστό του οποίου αποτελούν κύτταρα, που πολλαπλασιάζονται, εργάζονται, μιλούν, όργανα όπως είναι η γλώσσα, το αυτί, απρόσωπα γιατί για να γνωρίσεις τον εαυτό σου προϋπόθεση νομίζω ότι είναι η «συμπάθεια», η κατεξοχήν λειτουργία του καθρέφτη που μιμείται τις εκφράσεις του προσώπου σου, δείχνοντάς σου ότι κάποιος κινείται όπως εσύ κι ας μην σκέφτεται, ότι κάποιου η γλώσσα μιλά κι ας μην σε ακούει, ότι το αυτί είναι η είσοδος στο σπίτι της καρδιάς σου. Ο καθρέφτης είναι το υποκατάστατο του ανθρώπινου βλέμματος προς εσένα, της ενσυναίσθησης, της στιγμής που ο μορφασμός σου είναι η ρωγμή στην συμπαντική ψυχή. Η όραση εκλείπει στην εποχή μας και το make up μοιάζει με μια παιδική χαρά, με μια ανάμνηση που έχει ριζώσει στο πρόσωπό μας, μια στιγμή που υπήρξαμε αγνοί, και αυτιστική επιβιώνει σε μια πόλη όπου είμαστε ανέπαφοι ακόμα και από το βλέμμα του ουρανού.
Όμως οι μορφές της Afarin Sajedi βλέπουν. Τα μάτια τους έχουν τη διαύγεια του χεριού που ξελεπιάζει με το μαχαίρι το ψάρι. Φοράνε μάσκες που έφτιαξαν με τα χέρια τους σαν σύμβολα που δείχνουν σιωπηλά προς την κτηνωδία που κρύβει ένα λαίμαργο πιρούνι. Είναι πρόσωπα που στον Μεσαίωνα θα περνούσαν απαρατήρητα λόγω της συνήθειας της φρίκης, πρόσωπα που δεν θα τα έβλεπες όταν θα περπατούσαν δίπλα σου, γιατί καθένας κρατά τον πόνο του σαν σακούλες σούπερ μάρκετ και βιάζεται να γυρίσει σπίτι, να τις αφήσει στο τραπέζι και μόνος του να συλλογιστεί ότι πλένοντας τα πιάτα θα θυμηθεί έναν θάνατο, σιδερώνοντας τα ρούχα μια απιστία, τρώγοντας θα θυμηθεί τα δάκρυα που μούσκεψαν το φαγητό του. «Είμαστε πόλεις ιερές με πέτρινες ψυχές», λένε οι γυναίκες της Sajedi.
Αν τις προσέξεις, θα δεις ότι όλες είναι ελεύθερες. Και θα τις δεις την επόμενη φορά στο λεωφορείο που μια γυναίκα θα κοιτάει έξω από το τζάμι κουρασμένη, στην ευγενική ταμεία του φαστφουντάδικου, στην ψυχρή επιχειρηματία, στην βασίλισσα για την οποία θα διαβάσεις σε κάποιο ιστορικό βιβλίο, ότι τα χέρια της βάφτηκαν με το αίμα της γενοκτονίας.
Οι γυναίκες της Afarin Sajedi θα μπορούσαν να είναι καλεσμένες σε μια δεξίωση, πίνοντας, γελώντας, συζητώντας. Παρατήρησέ τις και περίμενε την στιγμή που με την άκρη του ματιού τους θα αναζητήσουν τον σερβιτόρο. Σε αυτό το βλέμμα θα σου πουν την ιστορία τους.
[*Η Afarin Sajedi γεννήθηκε το 1979 στο Ιράν και είναι ζωγράφος. Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
