Σου δίνουνε ελπίδες
και ύστερα σου λεν ότι χρωστάς ελπίδες.
Τα βήματά της σκέψης τους βαριά.
Δεν ξέρουν να χαμογελούν
παρά μονάχα όταν κοροϊδεύουν.
Σου καθορίζουν την πραγματικότητά σου.
Οι λέξεις σε σκοτώνουν και σε ανασταίνουν.
Τι μας προσφέρει η αιώνια, πολύριζη ελπίδα;
Έχω να πω ότι
απλά περνούσαν σαν βαγόνια τρένου οι εποχές.
Το φως και το σκοτάδι έρχονται και φεύγουν
και τα ελάχιστα που προλαβαίνεις, κάτι είναι.
Πάρτε τις πίσω τις ελπίδες που μας δώσατε,
εμείς για τα χωράφια μας έχουμε σπόρο.
Με υπομονή θα περιμένουμε το αποτέλεσμα,
περνώντας μέσα από τις εξουσίες σας.
Όσο για μένα, δεν είμαι φιλόσοφος
παρά μονάχα είμαι φίλος της σοφίας.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Edvard Munch. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
