Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
ΜΙΑ ΦΩΝΗ
Συντηρούσα μια φωτιά μες στην απλούστερη απ’ όλες τις νύχτες
Έκαιγα σύμφωνα με τη φωτιά λέξεις μονίμως αμιγείς
Ξαγρυπνούσα, Μοίρα ιλαρή και από μια Μοίρα ζοφερή
Το κορίτσι το λιγότερο ανήσυχο στων τοίχων την όχθη.
Είχα πολύ λίγο καιρό ν’ αντιληφθώ και να υπάρχω,
Ήμουν ο ίσκιος, και μου άρεσε που φρουρούσα το οίκημα
Και περίμενα, των αιθουσών ήμουν η υπομονή,
Κι εγνώριζα πως η φωτιά δεν έκαιγε ματαίως.
Η ΙΔΙΑ ΦΩΝΗ, ΠΑΝΤΑ
Σαν το ψωμί είμαι που θα κόψεις με τα χέρια,
Σαν τη φωτιά που θ’ ανάψεις, σαν το γάργαρο νερό
Που θα σ’ ακολουθήσει στων νεκρών το χώμα.
Σαν τον αφρό
Που έχει ωριμάσει για χάρη σου το φως και το λιμάνι.
Σαν το πουλί της εσπέρας που σβήνει τις κοίτες,
Σαν τον άνεμο ομοίως της εσπέρας μα ξάφνου
πιο ψυχρός και πιο απότομος.
Η ΟΜΟΡΦΙΑ
Εκείνη που το ον καταρρακώνει, η ομορφιά
Θα βασανιστεί να γυρνάει στους τροχούς –
Ατιμασμένη, κηρυγμένη ένοχη, γινωμένη
Κραυγή, και νύχτα, και χαρά, αλλ’ αλλοτριωμένη.
– Ω σπαραγμένη σ’ όλα της αυγής τα κάγκελα,
Ω χιλιοτσαλαπατημένη σε όλους τους δρόμους,
Η άφατή μας η απελπισία θά ’ναι νά ’σαι ζωντανή,
Η καρδιά μας να υποφέρεις, η φωνή μας
Ν’ ατιμάζεσαι εν μέσω κλαυθμών και οδυρμών,
Και να σε λένε ψεύτρα, τροφοδότρα του μαύρου ουρανού,
Ο πόθος μας νά ’ναι ωστόσο το σώμα σου που τρεκλίζει
Και το έλεός μας τούτη η καρδιά που οδηγεί μόνο στον βόρβορο.
[Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
