Συχνά,
ναι συχνά
αναλογίζομαι τις λέξεις μου (πώς αλλιώς;)
Mετά αναλογίζομαι και τις δικές σου
Αναζητώ τα μεταξύ τους σημεία επαφής
«Θάλασσα» εσύ
«Πνίγομαι» εγώ
«Ανατέλλω» εγώ
«δύεις» εσύ
εγώ να «σε διαβάζω»
εσύ να «με σφυροκοπάς»
εγώ να «σε διασώζω»
εσύ να «μη με φυλάς».
Μα έννοια σου
τα «εγώ» και τα «εσύ» μας
ζούνε το δράμα τους
ερήμην μας.
Και μεις πάντα αρχίζουμε από την αρχή.
Τέσσερα χρόνια τώρα
φτάνουμε ως ένα σημείο
–ούτε καν στη μέση–
χωρίς ποτέ να ολοκληρώνουμε.
Αυτό μου αποκαλούμε «σχέση»
δεν είναι παρά ένα σχεδίασμα εν τέλει–
όπως οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Σολωμού, ας πούμε–
«Κι όμως, εκεί βρίσκεται όλη η ουσία της,
είναι κάτι σαν work in progress», μου λες εσύ.
«Κι όμως, εκεί συνίσταται η γοητεία της,
στο ότι ατέρμονα συνδιαλέγεται με το χάος», σου λέω εγώ.
(Ίσως είναι η πρώτη φορά που οι απόψεις μας συγκλίνουν κάπως)
(Ίσως πρέπει να χωρίσουμε οριστικά).
[Πρώτη δημοσίευση. Το έργο που κοσμεί το ποίημα είναι του Rafael Romero y Barros (1832-1895).]
