ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΚΙΤΡΙΝΟΙ
Αθήνησιν και ουδόλως Αθήνηθεν
Να δεις πως θ’ απαγορεύσουν τελικά οι θιασώτες
το τιμητικό κάλεσμα της αποδοχής ‒
το πρόσωπο των φίλων με τις σκιές.
Μες στην ευμετάβολη νύχτα
θ΄ αποκαλυφθούν παραχωμένα ερείπια
χρόνων και χρόνων ‒
τις υποχθόνιες όμως λογοτεχνικές παρέες
τους δυνάστες μιας ξεπεσμένης ζωής
φυτοζωώντας πλάι στις σήραγγες του μετρό
όπου γλιστρά όλο και πιο σπάνια ο συρμός
μεγεθύνοντάς τους τον πόθο για αποκαθήλωση
οι θιασώτες δεν θ΄ αποδεχτούν.
Τις συνάξεις σε άδεια εκδοτικά σαλόνια
από τους αλλεπάλληλους πλειστηριασμούς
όπου η γνωστή συμμορία αλληλοεξόντωσης
χλευάζει τα πρόσφατα τεκταινόμενα
στο όνομα μιας Τέχνης επηρμένης
επιστολές ανώνυμες, λίβελλους, υποτιμητικά σχόλια,
χυδαιότητα και στιγματισμός
είναι η καθημερινότητά τους
έως ότου την επαύριον
όταν η διάθεση αλλάξει και η ηρεμία αποκαταστήσει
του πανικού το τρέμουλο
μεταλλάσσονται σε πανευτυχείς συνδαιτυμόνες
στα πολυτελή σπίτια αυτών που φθονούν.
Εξαφανισμένοι εδώ και χρόνια
οι φίλοι κίτρινοι πια
κρυψίνοες σε ό,τι κάνουν
η τρυφερή φωνή τους στο τηλέφωνο
ξαφνιάζει και σαστίζει κάποιο τυχαίο απόγευμα.
Τα κολακευτικά τους όμως λόγια
η πίκρα για την καθημερινότητα
η ερωτική αναζήτηση στα σκοτάδια
το υπέρμετρο μεγαλείο των προυχόντων
που θαμπώνει πάντα τα μάτια τους
είναι μια ακόμα επιβεβαίωση
πως ως εδώ διαρκεί μονάχα
η ξεφτισμένη αυτή επικοινωνία
που αποζημιώνει και επισφραγίζει δήθεν τη φιλία
έστω και αν φαντάζει ξανά και ξανά
μια φευγαλέα ανάσα
σε παγωμένο καθρέφτη.
Γι΄ αυτό και οι αλλεπάλληλες μεταφράσεις ξένων ποιητών
χωρίς βαθιά γνώση της γλώσσας
ή και παντελή της άγνοια
όπως και της μητρικής που ακροβατεί και αποτελματώνει
το ήδη καταποντισμένο στον πυθμένα νόημα
αποκαλύπτουν το ανείπωτο δράμα τους
πως δεν μπορούν να χριστούν πια ικανοί λογοτέχνες
που τόσο επεδίωκαν
γι΄ αυτό και μεταλλάχθηκαν υπέρμετρα
εκτός από μεταφραστές και σε ειδικούς τιμητές
για όλα τα πρόσφατα και παλαιά βιβλία
χειρονομώντας κάθε φορά ενάντια
στο ίδιο τους το άγχος
φθονερό και μεγεθυμένο
μέχρι να γίνουν απεγνωσμένα αποδεκτοί
από μια παρέα παραλλαγής
ημιμαθών και χαλασμένων ανθρώπων
που ανιχνεύει χρόνια τώρα σε αλλότρια χωράφια
με παραβιασμένα τα συρματοπλέγματα.
Μια μέρα θα αντικρίσουν επιτέλους οι θιασώτες
το πρόσωπό τους να φέγγει
τα οστά τους γυμνά δίχως σάρκα
και το αίμα τους
να ρέει εδώ και χρόνια πυώδες πια
σε βουλιαγμένα καλντερίμια
όπου άλλοτε περπάτησαν
πόδια αθώων αναχωρητών
γυμνά και φαγωμένα.
ΑΝΩΤΑΤΗ ΓΕΩΠΟΝΙΚΗ
Μακάρια φυτά
δεν πάτε πουθενά
κείτεστε απλώς εκεί
που η ριπή του ανέμου
σας σπέρνει.
Μήτε κινείστε για να
γνωρίσετε τους άλλους.
Οι φίλοι και προστάτες σας : το χώμα, το νερό
και η αιώνια απαντοχή.
Οι ρίζες σας αναζητούν βαθιά
τις φλέβες της γης
και τους πιο εξαίσιους ήχους της μουσικής
που αντιλαλεί τις νύχτες
σε απόκρυφα σπήλαια.
Μακάρια φυτά
απόψε η πνοή του αέρα
παραβιάζοντας το πυκνό σας φύλλωμα
δροσίζει γλυκά το μέτωπό μου
καθώς περιμένω να ξημερώσει
στο ίδιο καφενείο της πλατείας
άλλος ουρανός.
Ασάλευτα φυτά
νιώθετε πάντα τα απαλά βήματα των αδυνάτων
ενώ ο πιο ισχυρός
μπορεί και στέκεται ακόμα ακίνητος
αντέχοντας της φωτιάς τη δίνη
που καίνε στις γειτονιές κάθε χρόνο
τα ίδια παιδιά
στη γιορτή του Άι Γιάννη.
[Πρώτη δημοσίευση. Το έργο που συνοδεύει τα ποιήματα είναι του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα.]
