ΔΕΛΦΟΙ
Κει που σμίγουν οι αετοί στης γης τον ομφαλό
κάτω απ’ το βλέμμα του Φοίβου
μαζευτήκαμε.
Αγέρωχο ιερό, ομφάλιος λώρος των λαών
ηνιοχεί τη μεσημεριάτικη κούραση.
Κι ο μπάσος τζίτζικας σιγοντάρει την Κασταλία
στην κάθαρση μιας άφωνης προσμονής.
Άλαλος ο ποιητής.
Ανοιγοκλείνει τα μάτια μπρος τον παντεπόπτη ήλιο
μη και μπορέσει λίγο φως ν’ αδράξει στην ψυχή του.
Διττή η φωνή της Πυθίας λιγώνει τον αέρα.
Ανάμεσα σ’ έκσταση και ρεαλισμό
παροντοποιεί τ’ αναπάντεχο.
Κι ένας αμφίσημος χρησμός ζωντανεύει στο νου
Πύθωνες αμφιβολιών.
Μαντεύω τη δόξα του Φοίβου.
Παιχνιδίσματα του φωτός στην παλέτα του χρόνου
προβάλλουν στις αισθήσεις επιθυμίες κι επιδιώξεις.
Κι ο χρόνος ο αιώνιος χωρίς ρωγμές
έρχεται και ξανάρχεται
αναζητώντας της Δικαιοσύνης τον νοητό Ήλιο
να τον βαπτίσει στο έσχατο.
Δε θέλω να ξέρω το μέλλον.
Μη φυλακίσω τον αητό στο μπουντρούμι της σιγουριάς.
Μη και κινήσω σίγουρος για τη μάχη
τρέποντας το δίσημο σ’ ωφέλιμο.
Μη ξεπουλήσω τη λευτεριά στη βεβαιότητα
παραίσθηση μιας ζωής εν αναμονή.
Ιούνιος 2013
ΣΤΙΧΟΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ
Είναι κι ο άνεμος ο φουσκοδεντρίτης
κακός ενορχηστρωτής στα παραθυρόφυλλά μου.
Παγώνει τη γραφίδα μα ψηλώνει τη σκέψη.
Τον ακούς;
Αυτόματη γραφή η συγχορδία της μουσικής του
μιλά μια γλώσσα ακατανόητη.
Γητευτής ψυχών μες την ιλαρή νυχτιά
ψυχαναδευτής.
Καβαλάρης της δύναμής του
κουρσεύει την κουρασμένη μου γραφιάδικη σκέψη
κουρσάρος κι απελευθερωτής μαζί.
Στη δροσιστική του επέλαση προσμετρά μια μέρα πενιχρή
γεμάτη από το μολυβένιο μόχθο της μελέτης
τον ανακατωμένο με τη δημόσια απελπισία των καιρών.
Αναρωτιέμαι αν κατέχει αναλύσεις και παραπομπές
«πρωτογενή ελλείμματα», φτώχια κι απελπισιά
αδιέξοδα πολιτικά κι άπρακτες υποσχέσεις.
Νάτος!
Αγέρωχος κι αγαπησιάρης
ριπιδίζει στο πρόσωπο
γονιμοποιεί την ψυχή με την αύρα του αναφούς.
Κλείνω τα παραθυρόφυλλά μου με διάθεση ποιητική.
Με την ανάγκη να χαράξω στο χαρτί την ανύπαρκτη λύση.
Φλεβάρης 2013
[Πρώτη δημοσίευση. Το έργο που συνοδεύει το κείμενο είναι του Richard Diebenkorn.]
