Κάποια στιγμή αργότερα
είπες να περάσουμε το δρόμο.
Μας είχαν πει ότι δεν έπρεπε,
χωρίς να εξηγήσουνε το λόγο.
Κι, έτσι,
φανταζόμασταν
δράκους και τυραννόσαυρους
(τι μανία κι αυτή;).
Δεν ήθελα να δεις πόσο φοβόμουνα
κι έτρεξα πρώτη,
χωρίς να κοιτάξω.
Εσύ,
έμεινες εκεί,
άγαλμα,
να με κοιτάς με απορία.
Και θυμό.
Που παραβίασα την εντολή.
Κι ας το ‘κανα για ‘σένα μόνο.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
