Το σώμα της είχε πολλά μάτια
(Ένα μισόκλειστο κάτω απ’ την μασχάλη
Και δύο ορθάνοιχτα χωρίς βλεφαρίδες στις πατούσες)
κι ελάχιστα χείλη
που σημαίνει ότι κατασκόπευε συνέχεια
και φιλούσε με το σταγονόμετρο.
Παρόλα αυτά θα ήταν φυσιολογικό
αν δεν είχε μνήμη προβοσκίδα.
(Ως γνωστόν κάθε σώμα έχει μνήμη).
Το δικό της θυμόταν το ανέγγιχτο.
Τις ημερομηνίες θανάτου, ενώ ξεχνούσε τα γενέθλια.
Τους φίλους που έχασε,
και όχι τους εραστές που κέρδισε.
Αναμφίβολα είχε ύπουλο σώμα.
Κρυβόταν τις νύχτες
κάτω απ’ τα χρυσάνθεμα
κυνηγούσε βατράχους με κορώνα στην λιμνούλα
γρύλλιζε μες στα νούφαρα.
Το κλείδωνε συνέχεια στην ντουλάπα
τόσο που ξεθώριασε απελπιστικά.
Στο τέλος το φορούσε μόνο Κυριακές.
Μια μέρα το είδε να γεμίζει στόματα.
Έτρωγαν με βουλιμία τον χρόνο.
Ασύμφορο, γιατί θα τον κατάπιναν ολόκληρο.
Όταν έγινε πενήντα επτά το αντάλλαξε.
Με ένα ζευγάρι κόκκινες γαλότσες.
Για να γράφει ζεστά ποιήματα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Tracey Sylvester Harris.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
