Αντίο.
ένας αφίλητος αποχωρισμός
τόσες νύχτες ποτέ δεν υπήρξε τέτοιο ρέμα
σε μια μόνο ανάσα οικείος τοκετός
και πόσο υπολόγιζα σε σένα
Μίλησε το στόμα σου
μα εσύ άλλο δεν μιλάς
τόσο πολύ υπήρξες στο μυαλό μου
που ακόμα και οι σιωπές σου με γνωρίζουν
Ό,τι για σένα νιώθω είναι μια συνήθεια
η απουσία του να μην σε έχω
τώρα με ανασύρουν από τα βάθη
όχι εμένα – τη νύχτα που είναι ετοιμοθάνατη βιολέτα
Αντίο.
ό,τι για σένα είδα – ό,τι ένιωσα
έτρεξε τόσο, που ούτε καν σε φτάνει
όλη μου η ζωή – μετά βίας ζωή
όλη μου η αγάπη – μια βίαιη αγάπη
To ύφασμα των κορμιών μας
έμεινε ανοιχτό σαν ουρανός
αν ήταν να γράψω ξανά για τα μάτια σου
θα τρύπωνα από εκείνο το χαλάζιο
στη θέση του οπτικού νεύρου που
ενώ ήμουν μπροστά σου – δεν σ’ άφηνε να με δεις
τώρα μιλάω σαν απροσδιόριστο μικρό σωματίδιο
αληθινής αγάπης που εκρήγνυται
Απειλούμαι. Σε βαθμό απειλής
ένα βλέμμα απευθύνεται προς το μέρος μου
μα δεν είναι για μένα
ο τρόπος σου να φεύγεις, ήταν ο τρόπος σου να κοιτάζεις
Ό,τι μας χώριζε ήταν αυτό που μας συνέδεε
ένα αίσθημα που συνεχώς μας διαπερνούσε
κι άλλοτε περνούσε επικίνδυνα έξω από εμάς
ένα ρίγος ξένο – τόσο οικείο σε κάθε προσποίηση
Αντίο.
έχουμε κατεύθυνση κοινή
βρισκόμαστε στο ίδιο τρένο – αλλά είναι αργά για να μας το πούνε
αυτοί οι ανέγγιχτοι έρωτες μας περιμένουν σε αβέβαιη καθαρότητα
κι ακόμη περιμένω, να πέθαινα για σένα
Στο χώμα χιλιάδες σώματα κινούνται σαν ουλές
που σκέφτονται – μα είναι η καρδιά μου
μια ακόμα εικόνα αρρυθμίας – σαν να σου μιλάω
με χιλιάδες στόματα σε άλλη γλώσσα
Δεν ζητάω εξηγήσεις – καμιά οριστική λύση
αυτή την προχωρημένη ώρα οι δρόμοι κλείνουν
πολύ αργά για να γυρίσεις πίσω σ’ αυτή την αβρότητα της απόστασης
μόνον πυρωμένα άνθη στη στάχτη – δείχνουν την κατεύθυνση που κινείσαι
Συχνά – καμπάνα χρυσή σ’ ακούω
κάτω απ’ το στήθος μου – διάφανο ζώο του ύπνου
σαν ένα κράμα φωτιάς και φωτός.
‒Κι ακόμη, λέξη δεν είπα‒
θα ήταν ιαγουάρος, αν μετατοπιζόταν λίγο
το φως
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Sohei Szincza.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.