[…] Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τη δυσκολία της τέχνης. Γιατί ο φιλότεχνος, αυτός που απολαμβάνει τη ζωγραφική, ζει μόνον αυτή την κατάσταση, έχει μόνον την εμπειρία της χαράς μπροστά στο τελειωμένο έργο, το οποίο δεν αφήνει τίποτα να φανεί από τον κόπο που απαιτήθηκε για τη δημιουργία του. Ακόμα και οι ζωγράφοι όταν πάμε σ’ ένα μουσείο, μπροστά στα έργα των μεγάλων καλλιτεχνών, επειδή είναι όλα λυμένα και μοιάζουν αυτονόητα, έχουμε κάθε φορά την ψευδαίσθηση της ευκολίας. Η πρώτη επαφή, όμως, την άλλη μέρα με το έργο μας, μας ξαναφέρνει μπροστά στη δυσκολία της ζωγραφικής.
Το πέρασμα από τη μία κατάσταση στην άλλη το βιώνουμε σαν ένα είδος «πτώσης». Είμαστε σαν τους πρωτόπλαστους τη στιγμή που αντιλαμβάνονται πως όλα κερδίζονται με κόπο και πόνο. Έτσι, η σκηνή με τους εκδιωκόμενους από τον παράδεισο Αδάμ και Εύα, πέρα από τη θεολογική, μπορεί να επιδέχεται και άλλης ερμηνείας. Τι άραγε να σκεπτόταν ο Μιχαήλ-Άγγελος ζωγραφίζοντας αυτή τη σκηνή στην Καπέλα Σιξτίνα; Ήθελε να μας πει κάτι για την τέχνη; Γιατί μέχρι και αυτός βίωσε τη δυσκολία της τέχνης: μάρτυρες τα ατέλειωτα και σπασμένα έργα του, κομματιασμένα απ’ αυτόν τον ίδιο. […]
[Aπόσπασμα από εκτενές κείμενο του Στέφανου Δασκαλάκη για τη ζωγραφική, που δημοσιεύεται στο έντυπο Φρέαρ, τχ. 21.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
