Ήδη πριν κι από του Κορνάρου τα γραφόμενα,
–τεκμηριώθηκε άλλωστε έκτοτε συχνά–
εκείνος πάντοτε μια σγουραφιάν της ερωτεύεται
Εκείνη αντίθετα όλο αγωνία,
λαχανιαστά, διαβάζει
πολύτιμα μικρά, στριφτά μηνύματα
και τρέμει ανοίγοντας
τα γράμματά του που έλαβε κρυφά
Επόμενο λοιπόν να συναντάς
–πολλές για τον σκοπό αυτόν
και με πολλή θυσία είν’ καλλωπισμένες–
εκείνον να ‘χει στο πλευρό του όμορφες,
παρέα του επιπόλαια, μήπως και ίσα-ίσα εξεπίτηδες,
να επιλέγει ακόμα και φανταχτερές,
ενώ εκείνη τη βλέπεις να γητεύεται
–πολύ, είναι αλήθεια, αστόχαστα–
από κάθε λογής
του λόγου
ποιητές
Κι ενώ έτσι έκτοτε το θέλει η παράδοση
κάποιες ετούτα τα κλισέ δύο τρεις αιώνες τώρα
κάθε τόσο αμφισβητούν
–μιαν άλλη θέση διεκδικούν,
αλλιώς πορεύονται– δεν δέχονται
την ομορφιά τους να ‘ναι μόνο
παγωμένη εικόνα ή ζωγραφιά
Την ξαναορίζουν
με όρους πνεύματος επίδοσης,
καθώς όμως το σώμα αφήνονται ν’ ακούσουν,
τι έχει να τους πει από βαθιά
Γι’ αυτό τολμάνε πλάι στ’ άλλα
και για κείνο να μιλήσουνε
που ενώ υπήρχε πάντα,
σα να αποκρύβεται,
πως και το αγόρι,
ο άντρας
απλά μπορεί να είναι
πρώτα απ’ όλα όμορφος,
αγαλματένιας, αψεγάδιαστης θωριάς,
σταρένιας γλύκας,
δροσερό ανέμου φύσημα,
πετράδι, φως, βοτανιού βάλσαμο
στο βλέμμα της γυναίκας
Και όλα τ’ άλλα
να έρχονται
μετά
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Raymond Depardon.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
