Το σπίτι μας ξάπλωσε
με προσκέφαλο
το δέντρο της αυλής,
ακουμπώντας
το γαλάζιο του ουρανού
να μετρά τις ανάσες
που το έκτισαν,
ξάγρυπνο από φωνές
που το γκρέμισαν,
στεγνό από δάκρυα
που το σταύρωσαν,
χωρίς πόρτα πια,
με κλειστά παράθυρα
κι ένα μπαλκόνι
που ξεχάστηκε στο χθες.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Krass Clement.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
