Φέρνει η Παμβώτιδα δροσιές και μαλακώνει ο τόπος
Φωνές πατρίδας ζώνουνε το κιότεμα του νου μου
Κοντομερίτες κρένουνε σαν να ‘ν’ ξενομερίτες
Να με γελάσουν δεν μπορούν πως είν’ μουσαφιραίοι
Λείπουν φωνήεντα πολλά και γνωριμιά μου δίνουν
Διπλά τα –λ λάμνουνε μέσ’ στα νερά της λίμνης
Λάμνουν τα –λ τα διπλά της λησμονιάς τις λύπες
Μένω κι εγώ να ματσιαλώ λέξεις αστοχημένες
Σιάδι τον κάνουν τον καημό και χαλασμό τα πόνια.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Stanley Greene.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
