Στα τέσσερα χρόνια σου
Λίγες εικόνες γλυκιά μου
Αντίκρισες σε τούτη τη γη
Που η αγριάδα σα στάχτη σκεπάζει
Τα θνητά μάτια των μεγάλων.
Τώρα, που αγάλι αγάλι γλιστράς
Απ’ τις ηλεκτρικές επικεφαλίδες
Ενώ οι φωνές αγανάκτησης κοπάζουν
Ή αλλάζουν σελίδα
Τώρα, τα φευγαλέα ασημένια χαμόγελα
Συνοδεύουν Τις νύχτες, επαναφέροντας το ματαιωμένο
πένθος που ξορκίσαμε μ’ ένα κουμπί
Κι όταν οι παιδικές χαρές που λαχάνιαζες
Έρημες θα ’ναι απ’ το αγγελικό σου βλέμμα
Στον ουρανό θα στρέφω τα μάτια
κάπου σιμά στην πούλια
να τ’ ανταμώσω κι ας μην το γνώρισα
παιδικό, φωτεινό, αθώο
Ν’ ασταρώνει τον κόσμο
Που ανάξιος ήταν ψυχή μου
να σ’ αγκαλιάσει όταν τρυφερά άπλωσες
Τα χέρια ψάχνοντας θαλπωρή.
Στη νέα σου γειτονιά θ’ απουσιάζει
Το χαλεπό ακονισμένο ατσάλι
Κι οι ζοφερές ημέρες
Μόνο ακοίμητα αστέρια
Θα σου κρατούν παρέα
σκορπώντας δίμητη γαλήνη
Απωθώντας βέβηλα χέρια,
Χαρίζοντας αιώνιες αναπνοές
Που εδώ σου στέρησαν
Αερικό, κι αν τόσο πρώιμα φύσηξες
Σκορπίζοντας Τη λέξη ζωή,
πάντα θα είσαι στην καρδιά μου
Όχι επειδή απλά θα σε θυμάμαι
Αλλά γιατί δεν θέλω να ξεχνώ
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Sergio Larrain.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
